Μοιρασμένη ανάμεσα σε Δρέσδη και Θεσσαλονίκη και με άξονα επίσης την γυναίκα, η τελευταία ταινία του Αλέξη Τσάφα φιλοδοξεί και αυτή να βάλει πολλά θέματα στο τραπέζι αλλά τελικά, η αμηχανία απέναντί της είναι το συναίσθημα που κυριαρχεί. Όλα ξεκινούν από την τυχαία γνωριμία μιας νεαρής δημοσιογράφου του ελεύθερου ρεπορτάζ με μια μεγαλύτερη της σε ηλικία περφόρμερ που δουλεύει ποικιλοτρόπως πάνω στα σώματα των ανθρώπων. Από την πρώτη κιόλας στιγμή όταν παρά το «άτσαλο» ξεκίνημα οι δύο γυναίκες αντιλαμβάνονται ότι η «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» είναι κάτι σαν φετίχ και των δύο, η έλξη ανάμεσά τους θα γίνει ο κινητήριος μοχλός της ιστορίας του Τσάφα.
Ο σκηνοθέτης έχει όρεξη να επεξεργαστεί διάφορα θέματα, όμως δεν μπορεί να διατηρήσει τις απαραίτητες ισορροπίες. Δεν ξέρεις προς τι να εστιάσεις. Τον λεσβιακό έρωτα, το ζήτημα της υιοθεσίας, της αποτέφρωσης, των οικογενειακών δεσμών, της μητρότητας ή της κριτικής των αβάν γκαρντ εικαστικών Τεχνών; Βεβαίως ο λεσβιακός έρωτας είναι το πρωτεύων ζήτημα αλλά ακόμα και εκεί αν και προσεγμένη σε όλο το περίβλημά της (φωτογραφία, ήχος, σκηνικά), η ταινία αδυνατεί να σε κάνει να νιώσεις ένα πραγματικά δυνατό συναίσθημα απέναντι στις δύο ηρωίδες που υποδύονται οι Χριστίνα Σωτηρίου και Αλεξία Μπεζίκη. Απλώς δεν συμπάσχεις.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr