Με έναν τρόπο αυτή η ταινία μοιάζει με την απάντηση των Ευρωπαίων στην ταινία «Κόντρα σε όλα» (2019) όπου βλέπαμε μια μονομαχία ανάμεσα στα θηρία της αυτοκινητοβιομηχανίας Ford και Ferrari αλλά σε πολύ πιο δύσκολο περιβάλλον, της Formula 1. Εδώ όμως το αγώνισμα είναι το ράλι, τα αυτοκίνητα πιο λαϊκά (και πιο «βρώμικα»), οι χωροταξικές συνθήκες διαφορετικές.
Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας που τοποθετείται στο 1983, είναι ο μάνατζερ των οδηγών αυτοκινήτων ταχύτητας της Lancia, Τσέζαρε Φιόριο (Ρικάρντο Σκαρμάτσιο), πρώην οδηγός ο ίδιος, δουλειά του οποίου είναι η νίκη και μόνο η νίκη. Το στοίχημα του Φιόρι είναι η νίκη απέναντι στην Audi που όμως έχει στόλο αυτοκίνητα με σύστημα μετάδοσης της κίνησης στους τέσσερις τροχούς, ενώ η Lancia είχε μόνο στους δύο. Όταν τα αφεντικά του, σίγουρα για την ήττα τού λένε «φρόντισε να χάσεις καλά» εκείνος απαντά «μα δεν γίνεται να χάσεις καλά, μόνο ασχημα.»
Εχουμε λοιπόν μια κλασική περίπτωση ιστορίας τύπου Δαυίδ και Γολιάθ. Για τον Φιόριο η μόνη λύση που θα του δώσει πιθανότητες επιτυχίας είναι το ανθρώπινο στοιχείο, δηλαδή ο οδηγός στο τιμόνι, εν προκειμένω ένας αποσυρμένος ραλίστας, νυν μελισσοκόμος, ο Βάλτερ Ρερλ (Φόλκερ Μπρουχ). Χωρίς να είναι σπουδαία η ταινία έχει την δυνατότητα και τις προδιαγραφές να σε κρατήσει σε αγωνία γιατί σε μεταφέρει με γλαφυρό τρόπο σε διάφορες «ειδικές διαδρομές» ανάμεσα στις οποίες και την ελληνική, του Ράλι Ακρόπολις που θεωρείται η πιο δύσκολη (μεγάλο μέρος των γυρισμάτων εγινε στην χώρα μας). Το ράλι δεν έχει να κάνει με την προσπέραση των αυτοκινήτων όπως ενδεχομένως πολλοί νομίζουν. Εχει να κάνει με την μάχη του κάθε οχήματος με τον χρόνο, με τον οποίο όμως μάχεται και η ταινία που εν τέλει καταφέρνει να τον νικήσει.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr