Δύσκολα αντιλαμβάνεσαι τι ακριβώς συμβαίνει στην τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα που πριν από 11 χρόνια είχε κάνει ένα αξιόλογο ντεμπούτο στην μεγάλου μήκους παραγωγή με το «Winter», μεταφυσικό θρίλερ τοποθετημένο στην ελληνική επαρχία. Το στοιχείο του μεταφυσικού υπάρχει και στο «Μινόρε» (αναφέρεται εξάλλου ο συγγραφέας Χ. Φ. Λάβκραφτ στις σημειώσεις της παραγωγής), όμως το όλο πράγμα πνίγεται μέσα στον ωκεανό του σεναριακού χάους μιας ταινίας που σου δίνει την εντύπωση ότι προτεραιότητα των δημιουργών της ήταν το design και η όψη, με ελάχιστη σημασία (αν όχι καθόλου), στο περιεχόμενο. Ανθρωποι που μεταμορφώνονται σε τέρατα.
Κάποιοι τραγουδούν ρεμπέτικα μέσα σε ένα κουτούκι. Ένας αμερικανός ναύτης στον Πειραιά που φλερτάρει με μια σερβιτόρα. Μια ηλικιωμένη κυρία που αποκεφάλιζε κόσμο στον εμφύλιο και κουβαλά ένα τέτοιο κεφάλι στην τσάντα της. Ο Γιάννης Ζουγανέλης σε ρόλο παπά. Πως συνδέονται όλα αυτά μεταξύ τους; Ε δεν συνδέονται ή και αν συνδέονται, το πως το γνωρίζει μόνον ο σκηνοθέτης. Κρίμα γιατί αν αυτό που το «Μινόρε» θέλει να πει (και δεν μπορεί) ήταν αντίστοιχο με τον σκηνικό του κόσμο που κατασκεύασε η Ελίζαμπεθ Σουχ, όπως και με την «βρώμικη» φωτογραφία του Δημήτρη Σταμπόλη, το αποτέλεσμα σίγουρα θα ήταν κατά πολύ ανώτερο.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr