Ο ενδιάμεσος χώρος
Η ταινία ξεκινά με έναν φόνο και μια αυτοκτονία. Η επόμενη σκηνή μας μεταφέρει σε ένα άγονο τοπίο όπου περιφέρονται κάποιες ανθρώπινες φιγούρες. Τι συμβαίνει; Ποιος είναι αυτός ο τόπος; Οι άνθρωποι που βλέπουμε να περπατούν και να συνομιλούν είναι ζωντανοί ή μήπως όχι;
Ο Κάρολος Ζωναράς με το «Τράνζιτ», που προβλήθηκε στο 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, μας μεταφέρει στο όριο, στο σημείο από όπου ο άνθρωπος περνά από τη ζωή στο «αλλού». Ο σκηνοθέτης με τον δικό του τρόπο προσεγγίζει την έννοια του τέλους και του περάσματος στην άλλη πλευρά, μέσα από φιλοσοφικούς και υπαρξιακούς όρους. Οι ήρωές του κάνουν μια διαδρομή από το Πουθενά, προς το Τίποτα. Και εκεί είναι ο χώρος σύγκρουσης του γιου με τον πατέρα, των δύο ανθρώπων που βλέπουμε στην αρχή να πέφτουν νεκροί.
Από το ιδιότυπο, πειραματικό σινεμά του Ζωναρά, ξεχωρίζουν τα όμορφα, λιτά, γεωμετρικά του πλάνα τα οποία ενισχύει αισθητικά η πολύ καλή ασπρόμαυρη φωτογραφία της Φραντζέσκας Ζωναρά.
Μια ταινία που εμπεριέχει την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου για την έννοια του θανάτου, μια ταινία που απαιτεί προσήλωση και υπομονή. Γιατί υπάρχει ΚΑΙ αυτό το σινεμά.
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com