Επική αριστουργηματική ταινία, του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι μέσα από την οποία παρακολουθούμε τη ζωή του τελευταίου αυτοκράτορα της Κίνας, και παράλληλα την ταραχώδη ιστορία της Κίνας από τις αρχές 20ού αιώνα ως τη δεκαετία του ’80.
Το 1988 κέρδισε 9 Όσκαρ (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου Σεναρίου, Πρωτότυπης Μουσικής, Φωτογραφίας, Μοντάζ, Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, Κοστουμιών, Ήχου) και έγινε μία από τις πιο πολυβραβευμένες ταινίες, ενώ συνολικά απέσπασε 40 ακόμα κινηματογραφικά βραβεία -μεταξύ των οποίων- BAFTA, Χρυσές Σφαίρες, Σεζάρ και Βραβεία Ενώσεων Κριτικών.
Περιγράφει τη ζωή του Που Γι από την παιδική του ηλικία όταν ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας μέχρι την περίοδο της Κινεζικής Λαϊκής Δημοκρατίας και την εποχή της Ιαπωνικής κατοχής. Επίσης, παρουσιάζει τις πολιτικές αλλαγές και τις προσωπικές μεταμορφώσεις που έζησε ο Που Γι κατά τη διάρκεια αυτών των εποχών. Η ταινία δείχνει με ενάργεια, ότι ο Που Γι ουσιαστικά ήταν ένα θύμα των περιστάσεων, ένα πιόνι και όχι πραγματικός αυτοκράτορας. Είναι εύλογο ότι άλλοι έκαναν κουμάντο. Ήταν ένας αυτοκράτορας σε αδυναμία και υπό καθοδήγηση που δεν μπορούσε να κάνει ελεύθερα ποδήλατο, όπως όλα τα παιδιά στη χώρα του. Ένα παιδί, με τόσους πολλούς ακόλουθους και χιλιάδες άτομα προσωπικής φρουράς, που αισθανόταν μοναξιά.
Ο Μπερτολούτσι γύρισε ολόκληρη την ταινία σε τοποθεσίες εντός της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, αφού προηγουμένως του δόθηκε η άδεια, για γυρίσματα ακόμα και μέσα στην Απαγορευμένη Πόλη, ένα τεράστιο συγκρότημα έκτασης περίπου 250 στρεμμάτων και 9.999 δωματίων (μιας και μόνον ο παράδεισος είχε 10.000 δωμάτια κατά την πίστη των Κινέζων). Χρησιμοποίησε χιλιάδες κομπάρσους για να δημιουργήσει την καθημερινή πραγματικότητα αυτού του μικρού αυτοκράτορα.
Αξέχαστη ταινία, που πρέπει να τη δουν οι νεότεροι για να εκτιμήσουν πέραν των ερμηνειών (ο Τζον Λόουν υποδύεται το νεαρό Που Γι και ο Πίτερ Ο’ Τουλ τον Σκωτσέζο καθηγητή του), τη σκηνοθεσία και την καθοδήγηση χιλιάδων κομπάρσων, ντυμένων με εξαίρετα κοστούμια σε φυσικούς χώρους αλλά και αυθεντικούς. Επίσης, με βασικό μουσικοσυνθέτη τον Ρουίτσι Σακαμότο (οι άλλοι δυο ήταν ο Ντέιβιντ Μπερν και ο Κονγκ Σου) και ανυπέρβλητα φωτογραφικά κάδρα υπό τη διεύθυνση του Βιτόριο Στοράρο
Άγγελος Πολύδωρος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα aggelospolidoros.blogspot.com