Το Tranzit έρχεται να προστεθεί στις λίγες ελληνικές ταινίες, που ανήκουν στην κατηγορία του Φανταστικού Σινεμά. Εκεί που το ανοίκειο εισέρχεται με θράσος στο οικείο και καθημερινό και εκεί όπου η οργιαστική φαντασία πλάθει κόσμους επίγειους, υπόγειους, υπέργειους και επέκεινα με την έννοια αυτή να αγγίζει το απροσδιόριστο. Εδώ ανήκει το Tranzit, το οποίο είχε προβληθεί και στο Διαγωνιστικό Τμήμα του περσινού φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Σύμφωνα με την υπόθεση, ύστερα από έναν ανεξήγητο θάνατο, πατέρας και γιος συναντιούνται ξανά στο Tranzit, ένα φαντασιακό «επέκεινα» που ρυθμίζεται από αφηρημένες μαθηματικές αρχές και όπου οι νεκροί καλούνται να αποφασίσουν: να αποδεχτούν τη διαδικασία εξαΰλωσης, ή να παραμείνουν σε απροσδιοριστία για πάντα.
Μια χαμηλού προϋπολογισμού (όπως σχεδόν οι περισσότερες ελληνικές του είδους), αλλά τολμηρή και πρωτότυπη ταινία γυρισμένη σε ασπρόμαυρο, με στοιχεία αρχαίας ελληνικής τραγωδίας και χαρακτήρες που κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας σε ένα άνυδρο, αφιλόξενο τοπίο, που θα έλεγες ότι διακρίνεται από μια πειραματική διάθεση με φιλοσοφικό περιεχόμενο και ότι απευθύνεται σε ένα σινεφίλ, φεστιβαλικό κοινό. Ένα κοινό που «τα έχει δει όλα», οπότε βλέπει και το Tranzit για να το εντάξει στις μετρημένες στα δάχτυλα ελληνικές ταινίες του Φανταστικού. Αξίζει να διαβάσετε το βιβλίο της Βίβιαν Παπαγεωργίου «Το ελληνικό σινεμά του φανταστικού, 1970-2010» (εκδ. Αιγόκερως) με το οποίο εισδύει εξονυχιστικά στις ταινίες «Ιστορία 52» του Α. Αλεξίου, «Η Μέδουσα» του Γ. Λαζόπουλου, «Το Κακό» του Γ. Νούσια, «Singapore Sling» του Ν. Νικολαΐδη και «Η επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά» του Π. Κούτρα και να διαπιστώσετε ότι το Tranzit του Κάρολου Ζωναρά, έχει να προσθέσει κάτι καινούργιο στον Ελληνικό Φανταστικό Κινηματογράφο.
Άγγελος Πολύδωρος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα aggelospolidoros.blogspot.com