Στο Φασμπιντερικής κοπής θρίλερ, που με σημερινούς όρους μοιάζει περισσότερο με μια άνευρη αποστασιοποιημένη ιστορία για «το πάθος και το μετά», ένας αποκλειστικά αυτοαναφορικός, α-καταπίεστος, αυτάρεσκος και εγωπαθής σκηνοθέτης, ο Τόμας, θα γκαστρώσει μια συνεργάτη του χωρίς να συνυπολογίσει τις ανοιχτές πληγές που θα αφήσει στον σύζυγό του Μάρτιν. Η τρικυμιώδης φύση της απληστίας του, το χάος των πραγματικών ζητουμένων στο μονοπάτι της πληρότητάς του και πάνω από όλα η μηδαμινή ενσυναίσθηση και υπομονή του θα κάνουν τη σωρεία λανθασμένων επιλογών, «περάσματα» σε μια μεσήλικη ενηλικίωση χωρίς happy ending.
Επιλέγοντας να μην επιρρίπτει ευθύνες ούτε για τη σωρηδόν απόρριψη που θα δεχτεί τιμωρητικά στο δεύτερο μέρος, ούτε για τον απροστάτευτα σκουπιδένιο χαρακτήρα του στη σχέση και τους συνεργάτες του στο πρώτο μέρος, τα «περάσματα» είναι μια ταινία που τιμά τον τίτλο της καθώς αποτελεί σε κάποιους «πέρασμα» στην κριτική σκέψη των σημερινών σχέσεων, και για κάποιους άλλους είναι ένα «πέρασμα» στο χάος και το αδιέξοδο του.
Η προσωπική επιτυχία των περασμάτων αποτελεί συστατικό εμπορικής αποτυχίας, καθώς ο κεντρικός χαρακτήρας (πλασμένος έτσι από καθαρή επιλογή του σκηνοθέτη) είναι πηγαία αντιπαθής χωρίς να έχει στιβαρή προσωπικότητα, συναισθηματικά ανώριμος χωρίς δείγμα ενσυναίσθησης, κακότροπος για ακατανόητους λόγους χωρίς πρόθεση να αλλάξει· αυτά σε μια ταινία που στερείται πάθους για να μιλήσει κριτικά για την αποχή πάθους. Συμπαγές στα ζητούμενα του, έχει πρόθεση να κάνει το θεατή να φύγει με ένα so what. Δυστυχώς και ευτυχώς, το καταφέρνει.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr