ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΑΡΑΜΟΝΕΥΕΙ - Ηλίας Φραγκούλης

Δύο αδέλφια θα επιχειρήσουν να δώσουν τη «γιατρειά» στον τόπο τους απομακρύνοντας δαιμονική οντότητα, μα δεν θα τηρήσουν τους κανόνες που έχουν θέσει οι επαρχιακές τους παραδόσεις και διάφορες δεισιδαιμονίες, προκαλώντας μία επιδημική εξάπλωση του Κακού.

Η κατρακύλα του σινεμά τρόμου όχι απλά… παραμονεύει, αλλά συνεχίζεται με επικό τρόπο με τούτο το μπάχαλο σεναριακής ασυνέπειας από την Αργεντινή, που μαζί με το «Μίλα μου» προκάλεσε το πιο αδικαιολόγητο hype για το συγκεκριμένο genre πέρσι.

Ξεκινώντας τη δράση του με μια αίσθηση τύπου «με το μπαρδόν, αλλά είχα χάσει τα πρώτα επεισόδια και ξεχάσατε να βάλετε ένα recap στην αρχή», το «Εκεί που το Κακό Παραμονεύει» αποφασίζει να «πετάξει» (#diplhs) τον θεατή απότομα μέσα σ’ ένα καταστασιακό σύμπαν ανεξήγητου, απομακρύνοντας σταδιακά την εξέλιξη της πλοκής του πέρα από κάθε πλαίσιο λογικής ερμηνείας (και αλληλουχίας) των δρώμενων, ακόμη κι αν δώσουμε μια κάποια άφεση «φαντασιακών» αμαρτιών. Κάθε λίγο και λιγάκι, ο Ντεμιάν Ρούγκνα λες και μεταπηδά σε μια άλλη ταινία, ενώ ταυτόχρονα ζητά από τους ήρωές του ν’ ακολουθούν (τους πιο ηλίθιους) κανόνες που ούτε το σενάριό του δεν είναι σε θέση να τηρήσει!

Το μοναδικό πράγμα που σέβεται ο Ρούγκνα είναι το shock value ορισμένων σκηνών αρκούντως απεχθών ή αιματοβαμμένων (δεν έχω τέτοια προβλήματα, ως γνωστόν), που θα προσφέρουν άγριο κέφι στους hardcore λάτρεις του horror, αλλά… ρε φίλε, ούτε ο Λούτσιο Φούλτσι τόση «κουλαμάρα» στο story των ταινιών του! Από την (έξαφνη) αμφιβολία σε σχέση με το τι βλέπουν οι ήρωες και τι έχει συμβεί στην πραγματικότητα, μέχρι την κλιμάκωση στο δημοτικό σχολείο, οι καταστάσεις είναι τραγελαφικές και τίποτα δεν βγάζει νόημα στην προσπάθεια εξολόθρευσης του Κακού, καθώς ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος έχει βαλθεί να εξολοθρεύσει πρωτίστως… τον εγκέφαλό μας!

Μέσα στην όλη τρικυμία εν κρανίω, οι σχετικοί με το είδος θα αναγνωρίσουν (κυρίως στο δεύτερο μέρος του φιλμ) «δάνεια» από έργα όπως το ισπανικό classic «¿Quién Puede Matar a un Niño?» (1976) ή το «Children of the Corn» (1984), με την ακραία παραδοξότητα να κυριαρχεί δίχως ίχνος χιούμορ, δυστυχώς. Υπάρχουν στιγμές που εύχεσαι ο Ρούγκνα να είχε το τσαγανό να παίξει με μία σουρεαλιστικά κανιβαλιστική αποδόμηση του project, προσεγγίζοντας περιπτώσεις τύπου «Evil Dead» (εννοώντας κυρίως το δεύτερο μέρος του θρυλικού franchise), αλλά το «Κακό» εδώ παίρνει τον εαυτό του μονάχα (και αδικαιολόγητα) στα σοβαρά, καταλήγοντας σε ένα gore fest ναυάγιο.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Μόνο για εκείνους που ψοφάνε για αίμα. Θα τα έσπαγε αν ο Ντεμιάν Ρούγκνα παραδεχόταν πως… μας κάνει πλάκα! Αλλά η φάση δεν έχει καθόλου πλάκα. Κρίμα.

Ηλίας Φραγκούλης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr