Σε μια αγροτική κωμόπολη, το απόλυτο κακό είναι έτοιμο να γεννηθεί. Δυο αδέρφια θα έρθουν αντιμέτωπα με ένα δαιμονικό κακό που είναι έτοιμο να εξαπολυθεί στον κόσμο. Κάθε αλληλεπίδραση μαζί του θα το ευνοήσει. Δεν πρέπει να μιλήσεις το όνομά του, δεν πρέπει να το σκοτώσεις– το μόνο που θα καταφέρεις, θα είναι να το κάνεις πιο δυνατό. Πώς πολεμάς κάτι φαινομενικά άτρωτο;
Μια παραγωγή από την Αργεντινή αποτελεί μια από τις πιο αγνές horror εμπειρίες του πρόσφατου σινεμά, καθώς ο δημιουργός Ντεμιάν Ρούγκνα αγκαλιάζει πλήρως το υπαρξιακό έρεβος της μεταφυσικής του αλληγορίας, για ένα κακό που έχει ήδη κυριαρχήσει όσο οι ήρωες (και το κοινό) προσπαθούν να το συνειδητοποιήσουν. Ταυτόχρονα η ταινία καταφέρνει και κινείται, χωρίς ποτέ να εξαντλείται στην Μία Ιδέα της, προσφέροντας απλόχερα σκληρό gore και θέαμα για τους λάτρεις του είδους. Μπόλικες σκηνές καταφέρνουν πραγματικά να αναστατώσουν και τον πιο σκληραγωγημένο θεατή, μα η μεγάλη νίκη είναι πως καμία δεν εξαντλείται σε απλό σοκ, αλλά προσφέρει κάτι σε επίπεδο επεξηγηματικό ή/και δραματουργικό.
Παρά μια κοιλιά στη μεσαία πράξη, όταν η ομάδα απεγνωσμένων πρωταγωνιστών μαζεύει τις δυνάμεις της για να πολεμήσει μια άλλη μέρα, το φιλμ έχει να προσφέρει ένα εκπληκτικό εναρκτήριο ημίωρο, μια άψογη κορύφωση, και κυρίως τη συντήρηση της έντασης και της φρίκης διαμέσου της ιστορίας. Παλιομοδίτικα πρακτικό (και απολύτως αποτελεσματικό) gore στην υπηρεσία ενός φιλμ που παραπέμπει περισσότερο στα ξέφρενα φιλμ τρόμου των ‘70s – με την στιλιστική του απενοχοποίηση και την απεγνωσμένη τους κοινωνικοπολιτική ματιά σε μια κοινωνία σε αποσύνθεση.
Οι φανς του σινεμά τρόμου δεν πρέπει να το χάσουν για κανέναν απολύτως λόγο.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr