ΑΦΡΙΝ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΗΣ ΠΛΗΜΜΥΡΑΣ, Η - Στράτος Κερσανίδης

Χωρίς παιδικά χρόνια

Ο ποταμός Βραχμαπούτρας πηγάζει από τα ανατολικά Ιμαλάια και ρέει προς το Μπαγκλαντές. Στο κατώτερο μέρος της διαδρομής του, σχηματίζονται χιλιάδες νησιά λάσπης επάνω στα οποία ζουν μερικοί από τους φτωχότερους ανθρώπους στο κόσμο. Που εκτός από τη φτώχια τους έχουν να αντιμετωπίσουν και τις συνεχείς πλημμύρες που τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της κλιματικής κρίσης έχουν αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερη συχνότητα. H ταινία «Η Αφρίν στον καιρό της πλημμύρας» (Mighty Afrin: in the time of floods) είναι μια συγκλονιστική καταγραφή μιας πολύ μακρινής για μας πραγματικότητας που για κάποιες χιλιάδες ή και εκατομμύριά ανθρώπους αποτελεί καθημερινότητα.

Ο σκηνοθέτης Άγγελος Ράλλης κατέγραψε τη ζωή αυτών των ανθρώπων και ιδίως των παιδιών, μέσα από την ιστορία της 12χρονης Αφρίν ενός ορφανού κοριτσιού που αφού το σπίτι που ζούσε χάθηκε στις λάσπες αποφάσισε να πάει στην Ντάκα, πρωτεύουσα του Μπαγκλαντές, για να βρει τον χαμένο της πατέρα. Έτσι αφού γλύτωσε από την πλημμύρα το κορίτσι βρέθηκε στις βρόμικες γειτονιές της τεράστιας ασιατικής μεγαλούπολης και μιας από τις πιο μολυσμένες πόλεις του κόσμου. Εκεί μαζί με άλλα τρία ορφανά αγόρια μικρότερης ηλικίας ζουν συλλέγοντας και πουλώντας πλαστικά.

Ο Ράλλης γύρισε την ταινία σε διάστημα 5 χρόνων. Έτσι βλέπουμε την Αφρίν στα 12 της χρόνια, την βλέπουμε ξανά στα 16 της, να έχει βρει καταφύγιο σε μια οργάνωση που βοηθά ορφανά παιδιά. Μέσα σε αυτό το διάστημα το κορίτσι έκανε τα πάντα για να καταφέρει να επιβιώσει στους επικίνδυνους κι αφιλόξενους δρόμους της Ντάκα.

Είναι εντυπωσιακό το πως ο σκηνοθέτης μέσα από την ομορφιά της εικόνας καταγράφει την καταστροφή. Με κοντινά μονοπλάνα ακολουθεί κατά πόδας την Αφρίν προσφέροντάς μας ένα αστραφτερό διαμάντι, ένα μυθοπλαστικό ντοκιμαντέρ που το είδα με κομμένη την ανάσα. Την ίδια ώρα όμως έμεινα εκστασιασμένος από την αισθητική προσέγγιση του Άγγελου Ράλλη.

Η ταινία είναι αποκαλυπτική καθώς καταγράφει τη ζοφερή πραγματικότητα της φτώχιας η οποία πρόκειται να ενταθεί δραματικά τα επόμενα χρόνια καθώς εκατομμύρια κλιματικοί μετανάστες αναμένεται να μετακινηθούν. Είναι πράγματι εντυπωσιακό το πως στην θαυμάσια αυτή ταινία συνδυάζεται ο ωμός ρεαλισμός με την ποίηση και η κοινωνική με την εθνογραφική ματιά. Παράλληλα όμως ο σκηνοθέτης προσεγγίζει και την ίδια την πρωταγωνίστριά του, την Αφρίν Κανόμ και μέσα από την προσωπική της περιπέτεια, αναδεικνύει και το προσωπικό της δράμα. Τη ζωή ενός κοριτσιού που δεν γνώρισε παιδικά χρόνια και που ενηλικιώθηκε βίαια, όπως συμβαίνει και στα υπόλοιπα παιδιά που βλέπουμε στην ταινία αλλά και σε εκατομμύρια παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ένα δυνατό, αμείλικτο αλλά και ονειρικό φιλμ, ένα τέλεια κατασκευασμένο ανθρωπιστικό διαμάντι, μια ταινία άθλος που δημιουργεί ρωγμές στην απάθεια. Ίσως αφυπνίσει και κάποιους από μας.

Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com