Μην παρασυρθείτε από τις φωτογραφίες, το wrestling, ένα «άθλημα» που περισσότερο απώθηση παρά ενθουσιασμό προκαλεί αλλά είναι τόσο αγαπητό στην Αμερική, δεν είναι per se το θέμα αυτής της ταινίας. Ναι είναι ο περιβάλλοντας χώρος της ιστορίας. Και ναι, παίζει σημαντικό ρόλο για την εξέλιξή της. Ομως όχι δεν είναι το θέμα της. Το θέμα της είναι η οικογένεια και για να υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια, η οικογενειακή πίεση.
Γιατί αυτό ακριβώς ασκεί ο πρώην wrestler και πάτερ φαμίλιας της οικογένειας wrestlers Φον Εριχ, ο Φριτς (Χολτ Μακ Αλανι). Αυτό που ο ίδιος δεν κατάφερε ποτέ στην ζωή του, θέλει να το καταφέρουν οι τέσσερις γιοί του (Ζακ Εφρον, Τζέρεμι Αλεν Γουάιτ, Χάρις Ντίκινσον, Στάνλεϊ Σίμονς): έναν παγκόσμιο τίτλο στο wrestling. Γιατί όχι και παραπάνω;
Εχοντας στηριχθεί σε πραγματικά περιστατικά και εστιάζοντας επίμονα σε αυτή την ιδιόμορφη σχέση πατέρα – γιών (κάπου υπάρχει και μια σιωπηλή μάνα που υφίσταται μέρος αυτής της πίεσης- την υποδύεται η Μάουρα Τίρνεϊ) ο Ντέρκιν πετυχαίνει μια διεισδυτική ματιά πάνω στους περίπλοκους δεσμούς μιας όχι και τόσο τυπικής οικογένειας α λα αμερικάνα.
Η κακή τύχη θα γίνει το σήμα κατατεθέν της οικογένειας Φον Εριχ από πολύ νωρίς, όμως ο πατέρας τον οποίο υποδύεται θαυμάσια ο Μακ Αλανι – που γνωρίσαμε ως πράκτορα του FBI στην σειρά «Mindhunter» – δεν θα χάσει ποτέ το πείσμα του. Είναι απτόητος ακόμα και όταν βρίσκεται μπροστά σε αυτοκτονίες και ακρωτηριασμούς.
Είναι χωρίς αμφιβολία ο πιο αξιόλογος χαρακτήρας αυτής της ταινίας γιατί από την μια πλευρά θαυμάζεις αυτή την ασυγκράτητη θέληση που τον διακρίνει (παρεμπιπτόντως χωρίς ποτέ να ασκεί βία προς τα μέλη της οικογένειάς του) και από την άλλη τον σιχαίνεσαι που δεν αφήνει τα παιδιά του να αναπνεύσουν. Να κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν στην ζωή τους αντί να ακολουθούν σαν άβουλα στρατιωτάκια τις επιθυμίες που εκείνος θεωρεί θεραπεία για τα δικά του συμπλέγματα.
Οπότε η ταινία ενώ περιέχει αρκετές σκηνές wrestling – και μάλιστα γυρισμένες με έναν ρεαλισμό παρόμοιο με εκείνον του «The wrestler» του Ντάρεν Αρονόφσκι με τον Μίκι Ρουρκ – κατορθώνει να ξεφύγει από αυτό καθαυτό το άθλημα (που προσωπικά μου είναι αδύνατον να πάρω στα σοβαρά) και να γίνει μια σοβαρή μελέτη πάνω στην κατάκτηση του αμερικανικού ονείρου το οποίο, συχνά, μετατρέπεται σε εφιάλτη.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr