Ο πρώην κριτικός κινηματογράφου Ολιβιέ Ασαγιάς είναι ο ορισμός του άνισου σκηνοθέτη. Ικανός για το καλύτερο («Carlos», «Μετά τον Μάη») αλλά και για το χειρότερο («Γυναίκα παγίδα»), εδώ πετυχαίνει τη χρυσή τομή της τυπικής γαλλικής κομεντί: ενδιαφέρουσα μεν η μελέτη των διανοούμενων χαρακτήρων του, αλλά δυσκολεύεται να βρει το κέντρο του στόχου της. Στα «Παιχνίδια ζευγαριών» η φλυαρία καμουφλάρει το ισχνό περιεχόμενο και οι ερωτικές αντιζηλίες προσδίδουν μια πικάντικη απόχρωση στο μονότονο στόρι, με την κεντρική ιδέα να περιστρέφεται γύρω από το χάσμα των γενεών.
Το εύρημα εδώ της αντιπαράθεσης παλιάς και νέας γενιάς παρουσιάζεται μέσω των αλλαγών που σηματοδοτούνται τα τελευταία χρόνια στον εκδοτικό χώρο με την έμφαση να δίνεται στον ρόλο των social media – χαρακτηριστικό το παράδειγμα του συγγραφέα που παραδέχεται ότι περισσότεροι διαβάζουν το blog του αντί των βιβλίων του. Το καίριο ερώτημα είναι αν κάποτε το ψηφιακό προϊόν θα «σβήσει» την παραδοσιακή συνήθεια του διαβάσματος του τυπωμένου βιβλίου και, κυρίως, πώς θα αντιδράσουν οι παραδοσιακοί παίχτες (εκδότες, βιβλιοπώλες, συγγραφείς, αναγνώστες) του παιχνιδιού. Σεκάνς με τη σεκάνς ξεδιπλώνονται οι ερωτήσεις του Ασαγιάς για το νόημα της τέχνης στην ψηφιακή εποχή.
Για ποιο λόγο να φτιάξει μπλογκ ένας συγγραφέας; Μπορούμε να ζήσουμε σήμερα χωρίς τον εθισμό; Το τι είδους συγγραφέας είσαι εξαρτάται από το ποιος σε διαβάζει; Άλλοτε αφομοιώνοντας την αισθητική της ανάλαφρης κομεντί κι άλλοτε ενός υπαρξιακού δράματος, ο Ασαγιάς κατασκευάζει ένα μοντέρνο ερωτικό γαϊτανάκι που έχει γούστο αλλά το παρακάνει με τη φλυαρία. Καλοδεχούμενο το εγκεφαλικό χιούμορ που πηγάζει από τις κινηματογραφικές αναφορές των ηρώων.
Ο τρόπος που ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Ασαγιάς σαρκάζει κάποια ιερά τοτέμ της έβδομης τέχνης (το κράξιμο που τρώει ο συγγραφέας επειδή έβαλε τον ήρωά του να κάνει σεξ σε μια αίθουσα που παίζει την «Λευκή κορδέλα» του Χάνεκε ή ακόμη κι ο αυτοσαρκασμός όταν συζητούν οι ήρωες το ενδεχόμενο να φτιάξουν «ακουστικό» βιβλίο με αφηγήτρια τη διάσημη Ζιλιέτ Μπινός!) είναι από τους πιο πετυχημένους του φιλμ και δείχνει ότι ο 65χρονος Γάλλος μάλλον θα έπρεπε να καταπιάνεται πιο συχνά με την κωμωδία.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athensvoice.gr