Ο μικρός Μάχιτο, το αγόρι του τίτλου της ταινίας, μεγαλώνει με τον πατέρα του στην μεταπολεμική Ιαπωνία, ορφανός από μητέρα του. Ααυτή η τρομερή απώλεια είναι που ουσιαστικά τροφοδοτεί την ιστορία της τελευταίας ταινίας του Χαγιάο Μιγιαζάκι, του βασιλιά των ιαπωνικών κινουμένων σχεδίων και έναν από τους σεβαστούς ανιματέρ σε ίσως σε όλον τον κόσμο, στο όνομα του οποίου ο Τζον Λάσετερ, ιδρυτής της επίσης θρυλικής αμερικανικής PIXAR, έχει δηλώσει ότι πίνει νερό: η σκιά της μητέρας είναι το αφόρητο στοίχειωμα που ο μικρός θα πρέπει να ξορκίσει για να προχωρήσει στην ζωή του.
Και όπως σε όλες σχεδόν τις ταινίες του, ανάμεσα στις οποίες εντελώς ενδεικτικά το «Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων» και το αριστουργηματικό «Κινούμενο κάστρο», έτσι και εδώ, το παιδικό βλέμμα πάνω στην ζωή, στον θάνατο μα και στην φαντασία, βρίσκονται και πάλι τις προτεραιότητες του 80χρονου πλέον Μιγιαζάκι.
Ο σκηνοθέτης θα πάρει τον Μάχιτο από το χέρι (και εμάς μαζί του) και θα τον οδηγήσει στα πιο βαθιά σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής αλλά και στα πιο «τρελά» όνειρα μιας αχαλίνωτης φαντασίας, εκεί όπου ο τρόμος και η περιπέτεια δεν έχουν όρια.
Ένα ερωδιός με τερατόμορφο «ανθρώπινο» πρόσωπο, τεράστια σαν μπαγιάτικη μελιτζάνα μύτη και αποκρουστικά, αραιά δόντια, αρχικά θα είναι ο εφιάλτης του Μάχιτο αλλά εν τέλει και ο σύντροφός του σε αυτό το παράξενο ταξίδι ενηλικίωσης που θα μεταφέρει τον μικρό σε παράλληλους κόσμους, εκεί όπου αν χαλάσουν οι ισορροπίες, το σύμπαν θα διαλυθεί.
Ο μύθος της «Αλίκης στην Χώρα των Θαυμάτων» δεν κρύβεται. Στην πραγματικότητα παρακολουθούμε μια άλλη εκδοχή αυτού του πολυχρησιμοποιημένου παραμυθιού αλλά με φρέσκιες ιδέες μπροστά στις οποίες δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε.
Ένα εξίσου ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας, το οποίο αξίζει να προσέξεις, είναι το βλέμμα του Μιγιαζάκι πάνω στον κόσμο των ζώων, κυρίως των πτηνών. Σε τρομάζουν αλλά την ίδια ώρα τα θαυμάζεις – ιδίως την στρατιωτική φρουρά των παπαγάλων που είναι κυριολεκτικά το κάτι άλλο!
Αλλοτε φρικιαστικές – η σκηνή με τα βατράχια που σκαρφαλώνουν πάνω στο σώμα του Μάχιτο – άλλοτε σκληρές – η σκηνή της μετάλλαξης της μητέρας σε ένα υγρό πλάσμα – και άλλοτε πέρα για πέρα τρυφερές – η σχέση του Μάχιτο με την γριούλα που τον προστατεύει- συμβάλλουν στην δημιουργία ενός θαυμάσιου έργου Τέχνης που απευθύνεται, χωρίς αμφιβολία, σε μικρούς και σε μεγάλους.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr