Ο ελληνοαμερικάνος σκηνοθέτης Αλεξάντερ Πέιν μας έχει παρουσιάσει όλες τις ταινίες του στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Στην τελευταία του ταινία «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ» μας αφηγείται μια ιστορία από το 1971 με τρία παιδιά που, αναγκάζονται να περάσουν τις διακοπές των Χριστουγέννων στο οικοτροφείο του Γυμνασίου, με τον επιβλέποντα καθηγητή και την μαγείρισσα. Ένας ιδιότροπος καθηγητής, μια πληγωμένη γυναίκα που έχει χάσει τον γιο της στον πόλεμο του Βιετνάμ, ένας μαθητής εγκαταλειμμένος από την μητέρα του.
Όλοι έχουν τα μυστικά τους και κουβαλούν τις πληγές τους. Μια τρυφερή ιστορία ανθρωποκεντρική που, μας δείχνει πως 53 χρόνια πριν οι ανθρώπινες σχέσεις και ανάγκες, δε διαφέρουν στη βάση τους με τις σημερινές. Επισημαίνεται μεν το αυταρχικό πλαίσιο εκπαίδευσης με τον δασκαλοκεντρικό χαρακτήρα της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αλλά κυρίως οι σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα σ’ αυτό, τόσο μεταξύ μαθητών, όσο και μεταξύ μαθητών και καθηγητών. Βέβαια στη συγκεκριμένο στόρι, στο επίκεντρο έχουμε μιαν ιστορία, στο περιθώριο της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αφού το σχολείο βρίσκεται σε διακοπές. Από την άλλη έχουμε και τον θεσμό της οικογένειας όπου, στην περίπτωση των τριών μαθητών και κυρίως στην περίπτωση του Άνγκους υπάρχει η δυσαρμονία.
Πατέρας με ψυχικά προβλήματα, μητέρα σε δεύτερο γάμο και το παιδί κάτι σαν βαρίδι στη ζωή της. Ο Πέιν δεν αποφεύγει το σχόλιο για την πολιτική κατάσταση της εποχής, με τις εγνωσμένες συνέπειες. Τα Χριστούγεννα του 1971 που είναι χρονικά τοποθετημένη η ιστορία, είναι 7 χρόνια από την εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ. Η Μαίρη, η μαγείρισσα του σχολείου, έχει χάσει το παιδί της στον πόλεμο του Βιετνάμ και δεν είναι τυχαίο που είναι μαύρη. Μέχρι το 1969 είχαν στρατευτεί πάνω από 550.000 νέοι αμερικανοί, προερχόμενοι από φτωχά στρώματα που, δεν μπορούσαν μα σπουδάσουν και κατά συνέπεια να πάρουν απαλλαγή από τη στράτευση. Ο καθηγητής Πωλ είναι ένας αυστηρός δάσκαλος με εμμονή στο αντικείμενο της ιστορίας-φιλοσοφίας που διδάσκει.
Στην ταινία γίνονται επιμελώς αναφορές στην αρχαία ελληνική ιστορία-φιλοσοφία. Ο Πωλ, είναι ένας μοναχικός τύπος που, καλύπτει τις ανασφάλειές της ιδιωτικής του ζωής, πίσω από το προσωπείο της αυστηρότητας και της αυταρχικότητας στη δημόσια ζωή του. Μπορεί όλα τα παραπάνω, να εμπεριέχουν το στοιχείο της μελαγχολίας, αλλά η ταινία είναι διανθισμένη με χιούμορ και αισιοδοξία. Μια αισιοδοξία που πηγάζει, από τις ανθρώπινες σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα στο ιδιαίτερο χρονικά και τοπικά πλαίσιο αφήγησης. Άξιες ιδιαίτερης μνείας οι ερμηνείας των Πωλ Τζιαμάτι, Ντ’ Βίνε Τζόι Ράντολφ και του νεαρού Ντόμινικ Σέσσα, ενώ καλοί είναι και οι άλλοι ηθοποιοί. Η φωτογραφία του Έϊτζιλ Μπράιλντ διακρίνεται από τους χαμηλούς φωτισμούς, όπου αναδεικνύεται η μελαγχολία των ηρώων της ταινίας.
Γιάννης Γκακίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress