Σε αυτή την κινηματογραφική διασκευή του θεατρικού έργου με δύο πρόσωπα «Shooting Star» του (και σεναριογράφου) Στίβεν Ντίετζ, η σκηνοθέτις Μεγκ Ράιαν και ο Ντέιβιντ Ντουκόβνι κρατούν τους ρόλους των πρώην ερωτικών συντρόφων που μετά από πολλά χρόνια θα συναντηθούν τυχαία σε ένα αεροδρόμιο όπου και θα παραμείνουν καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας, καθώς οι πτήσεις τους έχουν ακυρωθεί λόγω των κακών καιρικών συνθηκών.
Ανασκόπηση του παρελθόντος, εξηγήσεις για τα βαθύτερα αίτια του χωρισμού, αντιπαράθεση του χρυσού «τότε» με το στείρο «σήμερα», αναφορές στην παλιά, καλή μουσική ροκ που δεν υπάρχει πια, ματαιοδοξίες (η ηρωίδα της Ράιαν έχει κολλήσει στα 49 της χρόνια) • όλα όσα περίπου περιμένεις τα βλέπεις με ευχάριστο τρόπο στην οθόνη και ίσως, που και που να ταυτίζεσαι με κάποια ζητήματα. Η ειλικρίνεια είναι το δυνατό σημείο της δεύτερης αυτής σκηνοθετικής δουλειάς της Ράιαν μετά την μάλλον ξεχασμένη «Ithaca» (2015).
Οι δύο ηθοποιοί έχουν επεξεργαστεί αξιοπρεπώς τους χαρακτήρες τους και σε ορισμένα μονοπλάνα είναι πραγματικά πολύ καλοί παίζοντας κάτι που νιώθουν μέσα τους. Ακόμα και όταν η ταινία υπερβαίνει την πραγματικότητα και μπαίνει στην σφαίρα της φαντασίας, στηρίζεται από καλές ιδέες όπως π.χ. η προσωπική επικοινωνία της φωνής των ανακοινώσεων με τους δύο ήρωες. Ωστόσο, κάπου στο όλο εγχείρημα διακρίνεις σκιές από το «Όταν ο Χάρι γνώρισε την Σάλι», που παραμένει η μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας της Ράιαν και ίσως η ταινία από την οποία ως ηθοποιός ποτέ δεν κατάφερε να ξεφύγει πλήρως.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr