Στον Θερμαϊκό, εκεί που η φραπεδιά και το «χαλαρά» κυριαρχούν, μια σειρά εκτελέσεων δημοσιογράφων με αποκλειστικότητες στοχοποιούν τη βραδύτητα του FBI να δράσει. Εκείνοι προσλαμβάνουν έναν χτίστη (όπως ορίζει και ο πρωτότυπος τίτλος), που υποστηρίζει ακράδαντα ότι (δεν κάνω πλάκα, το λέει ο ίδιος) εμπιστεύεται «τα τούβλα γιατί η λειτουργία βρίσκεται στη μορφή τους». Τα τούβλα όμως πέφτουν όρθια όταν φτάνει στην παλιά του πατρίδα, την Ελλάδα, υπό τις οδηγίες των μυστικών υπηρεσιών και μιας νέας πράκτορα. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο για να καταλάβετε ότι η ταινία υπηρετεί με ευλαβική ακρίβεια όλα τα κλισέ του είδους, στυλιζαρισμένα με σεναριακή προχειρότητα και ίσως τους χειρότερους ντόπιους κομπάρσους που χαλάνε με τα γελάκια τους τις ελάχιστες σκηνές που έχουν υπόσταση.
Σε όλη την ταινία επικρατεί η αίσθηση πως η γενική σκηνοθετική οδηγία ήταν «παίξτε όσο πιο άθλια μπορείτε». Ο κακόμοιρος Άαρον Έκχαρτ προσπαθεί, αλλά ένας χτίστης δεν φέρνει την άνοιξη όταν το οικοδόμημα στηρίζεται σε μετασεισμικά μπάζα. [Είναι η πρώτη ταινία στη φιλμογραφία του όπου ακόμα και ο Άκης Σακελλαρίου δεν παίζει καλά]. Θα τελειώσω με μια παρατήρηση που οι ράδιο Αρβύλα θα εκτιμήσουν: Στην ταινία και υπάρχει μετρό στη Θεσσαλονίκη, και οι πρωταγωνιστές καλύπτουν 3 στάσεις μέχρι να φτάσουν Πλατεία Αριστοτέλους [ο πραγματικός σταθμός όπου έγιναν τα γυρίσματα πρέπει να είναι αυτός του Νομισματοκοπείου].
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr