ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ, ΤΑ - Θοδωρής Δημητρόπουλος

Χριστούγεννα, δεκαετίες πίσω. Ένας μαθητής ξεμένει στο ακριβό του σχολείο παρέα με τον πιο στρυφνό καθηγητή του – κανείς δεν θέλει να είναι εκεί, όμως μέσα από αυτή τη συνύπαρξη θα ανακαλύψουν κάτι αναπάντεχο, καθένας για τον εαυτό του. Μαζί με την μαγείρισσα που μένει στον χώρο του σχολείου, αυτή η απρόσμενη τριάδα θα ζήσει περιπέτειες, πάρτυ, θα αναλογιστεί το βάρος του παρελθόντος και θα κοιτάξει με διαφορετικό βλέμμα προς το μέλλον.

Είναι ένα φιλμ με επιρροές από το αμερικάνικο σινεμά των ‘70s, με μια μεστή χροιά στην εικόνα που φλερτάρει με το όμορφα «βρώμικο» σινεμά εκείνης της περιόδου, με ευαισθησία και χρυσή καρδιά να κρύβονται κάτω από στρώματα δύστροπων συμπεριφορών, με χαρακτήρες που κοντράρονται άγρια επειδή δε ξέρουν πώς αλλιώς να συνδεθούν συναισθηματικά. Οι τρεις κεντρικοί χαρακτήρες (ο καθηγητής, ο μαθητής, αλλά και η υπεύθυνη της κουζίνας) είναι παιγμένοι ο ένας καλύτερα από τον άλλο, με τον Πολ Τζιαμάτι σε τεράστια κέφια σε απογειωτικά αστεία και πικρή ερμηνεία, τον πρωτοεμφανιζόμενο Ντόμινικ Σέσα να διδάσκει αβιάστη χαρισματικότητα και την Ντα’Βάιν Τζόι Ράντολφ να κεντράρει μαεστρικά την ταινία με μια ερμηνεία-φαβορί για το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου. (Ένα από τα 5 για τα οποία έχει προταθεί η ταινία.)

Βασισμένος στο σενάριο του Ντέιβιντ Χέμινγκσον (που με τη σειρά του εμπνέεται από τη γαλλική ταινία “Merlusse” του 1935), ο Αλεξάντερ Πέιν στήνει με σιγουριά το σκηνικό του, συνδυάζοντας ζεστασιά και αλλά και μπόλικη πίκρα, συνθέτοντας ένα οικείο πορτρέτο ενηλικίωσης γεμάτος με χαρακτήρες που μοιάζουν όλοι τους μπολιασμένοι με ζωή και με αλήθεια, ανεξαρτήτως του μεγέθους τους, ή του φιλμικού χώρου που καταλαμβάνουν. Σε αυτό το εγκαταλειμμένο σκηνικό, ο Πέιν λέει μια ακόμα ιστορία ανθρώπων πικραμένων από τον κόσμο που τους έχει αφήσει πίσω (κυριολεκτικά!).

Σε μια Αμερική στο μεταίχμιο κι αυτή μιας σκληρής ενηλικίωσης, εκεί που το προνόμιο συγκρούεται με τον ιδεαλισμό, το παρελθόν με το μέλλον, τα ελεύθερα ‘60s με τη συντηρητική στροφή των ‘80s, τρεις ήρωες μας καθοδηγούν σε μια μικρή οδύσσεια προσωπικής απελευθέρωσης, κάνοντάς μας να γελάσουμε, να κλάψουμε, να στεναχωρηθούμε, να ζεσταθούμε. Η διαδρομή είναι εξαιρετικά γνώριμη για τον Πέιν, χωρίς αληθινά ρίσκα ή εκπλήξεις, όμως τα επιμέρους στοιχεία λειτουργούν όλα τόσο καλά, κι αυτό κάποιες φορές πράγματικά μπορεί να είναι όχι απλώς καλοδεχούμενο, αλλά μέχρι και απαραίτητο.

Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr