ΑΛΑΝΙ, ΤΟ - Γιάννης Γκακίδης

Η 12άχρονη Τζόρτζια έχει χάσει την μητέρα της και ζει μόνη στο Λονδίνο. Με αρωγό τον συνδυασμό, παιδικής  αθωότητας και αφέλειας, δείχνει να απολαμβάνει τούτη την ελευθερία, καθότι το διάστημα αυτό είναι κλειστό και το σχολείο λόγω διακοπών.  Παρέα με τον συνομήλικό της Άλι, κλέβουν ποδήλατα και τα πουλάνε. Αίφνης παρουσιάζεται ένας τύπος που, δηλώνει ότι είναι ο πατέρας της.

Μια δραματική ιστορία ντυμένη με αρκετή δόση χιούμορ, από τη σκηνοθέτιδα Σαρλότ Ρίγκαν, που καταφέρνει να θέσει  με εύστοχο τρόπο τα ερωτήματά της, για την τεκνοποιία, την πατρότητα, την νεανική απερισκεψία, την παιδική αθωότητα, την ανάγκη θαλπωρής και αγάπης, την υπευθυνότητα. Όπως δηλώνει και ο ίδιος ο Τζέισον, ήταν ανώριμος και ανέτοιμος να γίνει πατέρας, αφού ήταν πολύ νέος, όπως και η θανούσα μητέρα της μικρής. Πόσο τυχαίος είναι ο ερχομός στη ζωή, ενός παιδιού, πόσα παιδιά έρχονται στον κόσμο χωρίς κανένα προγραμματισμό, πόσοι γονείς βρίσκονται προ απροόπτου, πόσα παιδιά μεγαλώνουν από ανέτοιμους γονείς; Βέβαια δεν μπορεί να δεχτεί κανείς το ακαταλόγιστο, λόγω νεότητας, για τη διαδικασία παιδοποιίας.

Αλλά το μείζον είναι τα παιδιά, τα οποία έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούν να διαλέξουν γονείς. Ο Τζέισον με την επαφή του με την Τζόρτζια, καταλαβαίνει το λάθος της φυγής του και θέλει να επανορθώσει. Μπορεί όμως να καλυφτεί ο χαμένος χρόνος, η απουσία, το συναισθηματικό κενό; Υπάρχει συγχώρεση; Κι αν υπάρχει, μπορεί να διώξεις το βάρος των λαθών, των πεπραγμένων στις ράγες του ατομισμού και του εγωισμού; Αλλάζει η σχέση σου με τον καθρέπτη, βρίσκεις την ισορροπία σου; Αυτά και πολλά άλλα, ερωτήματα, καθότι παρεμπιπτόντως στις μέρες μας, στην ατζέντα της επικαιρότητας της κυβέρνησης και των μέσων, είναι η τεκνοθεσία, η παρένθετη μητέρα κλπ. 

Η πρώτη  ταινία μεγάλου μήκους της Σαρλότ Ρίγκαν κέρδισε το βραβείο της κριτικής επιτροπής στο φεστιβάλ του Σάντανς. Η ταινία στηρίζεται στην εξαιρετική ερμηνεία της μικρής Λόλα Κάμπελ, η οποία είναι και οπαδός της Γουέστ Χαμ, καθότι σ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας φοράει μια μπλούζα της αγαπημένης της ομάδας, όπως και στο σπίτι υπάρχει ο θυρεός της ομάδας στην κρεμάστρα. Μια τρυφερή ιστορία επανασύνδεσης πατέρα και παιδιού, μια αντιπαράθεση της ανωριμότητας με την ωριμότητα, αποδοχής των λαθών και αλλαγής ρότας στον δρόμο της διόρθωσης, ένας επαναπροσδιορισμός στόχων και νοήματος της ζωής υπό το φάσμα της κακής συγκυρίας της απώλειας. Παρά τον δραματικό της χαρακτήρα, η εικαστική προσέγγιση της ιστορίας αποπνέει αισιοδοξία, αφού στον χώρο δράσης κυριαρχεί η πολυχρωμία και το φώς. Έτσι απουσιάζουν τα λερωμένα από την κάπνα-καυσαέριο καφετί κτίρια του Λονδίνου, στις θέση τους έχουμε κτίρια με φαντεζί χρώματα, ενώ αισθητή είναι και η παρουσία του πράσινου του γρασιδιού.

Γιάννης Γκακίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress