ΑΛΑΝΙ, ΤΟ - Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος

Υποδειγματικός κοινωνικός ρεαλισμός, ψυχωμένα σκηνοθετημένος, ο οποίος απεικονίζει απενοχοποιημένα τη λαϊκότητα και τα άγχη των μιλένιαλ.

Αγγλική εργατική τάξη, The Streets, φανέλα της Γουέστ Χαμ από τα 90s, τραύμα, άγχος, φιλία, σπιρτάδα. Αυτά είναι τα βασικά συστατικά του ψυχωμένου ντεμπούτου της Σάρλοτ Ρίγκαν, ενός δράματος κοινωνικού ρεαλισμού στο πνεύμα των βρετανικών kitchen sink ταινιών, το οποίο η ταλαντούχα δημιουργός υιοθετεί επιδιώκοντας να το φρεσκάρει. Κεντρική ηρωίδα είναι μια 12χρονη, η οποία μετά την απώλεια της μητέρας της επιβιώνει μόνη, κάνοντας κυρίως ευκαιριακές μικροαπατεωνιές. Η ρουτίνα της, όμως, ανατρέπεται όταν επανεμφανίζεται ο αποξενωμένος πατέρας της, η παρουσία του οποίου οδηγεί το κορίτσι σε συναισθηματικό αδιέξοδο.

Στο υφολογικό σταυροδρόμι μεταξύ του "Aftersun" (Σάρλοτ Γουέλς) και του "How to Have Sex" (Μόλι Μάνινγκ Γουόκερ, διευθύντρια φωτογραφίας εδώ), η Ρίγκαν ανοίγει έναν τρίτο δρόμο. Η σκηνοθέτρια, όπως και οι συναδέλφισσές της, ψηλαφεί το ψυχολογικό τέλμα των νεαρών μιλένιαλ απέναντι στη γονεϊκότητα και τις προκλήσεις της ενηλικίωσης, προσεγγίζοντας τους ήρωές της με γνώμονα την ενσυναίσθηση και, παράλληλα, επιτρέποντας στους υπαινιγμούς να συμπληρώσουν διαισθητικά την αφήγηση. Η δική της συμβολή εντοπίζεται στο πώς φέρνει εντονότερα και απενοχοποιημένα στο προσκήνιο τη λαϊκότητα των ηρώων της. Δίχως να καλλωπίζει την πραγματικότητα ή να επιμένει στην καταπιεστική δυσφορία της φτώχειας, με μια "always poor, never bored" στάση ζωής όπως θα έλεγαν κι οι Idles…

Από εκεί και πέρα, βέβαια, ενώ η Ρίγκαν σερβίρει μια αυθεντικά συναισθηματική φέτα ζωής, υπολείπεται σε εκείνες τις λεπτομέρειες που θα απογείωναν πραγματικά την ταινία και θα δημιουργούσαν έναν διαρκή αντίκτυπο πέρα από την επίγευση μιας βαθιάς μελαγχολίας. Όπως και να έχει, το όνομα και πράγμα "Αλάνι" υπενθυμίζει ότι το κοινωνικά ευσυνείδητο σινεμά δεν αποτελεί κομμάτι του παρελθόντος.

Γιάννης Καντέα Παπαδόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα athinorama.gr