ΜΗΤΕΡΑ, ΠΑΤΡΙΔΑ - Παυλίνα Αγαλιανού

Η Ραμόνα, παγιδευμένη σε μία αποτυχημένη σχέση και μητέρα μιας δεκαεπτάχρονης, εργάζεται σε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας ψαριών σε μια παραθαλάσσια πόλη και όταν οι αλλαγές στο εργοστάσιο την αναγκάζουν να αναζητήσει νέα δουλειά, αναλαμβάνει τη φροντίδα ενός ηλικιωμένου που πρόσφατα έχασε τη γυναίκα του.

Ο Αλβαρο Γκάγκο στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του μας αφηγείται μια ιστορία με πρωταγωνίστρια την γυναίκα που φρόντιζε για χρόνια τον πατέρα του, στην οποία στήριξε τον ρόλο της Ραμόνα. Γυρισμένη στη Γαλικία με διαλόγους στην τοπική γλώσσα, σκιαγραφεί μια γειτονιά της Ευρώπης όπου, όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα, τα δικαιώματα των εργατών υποβαθμίζονται διαρκώς στον βωμό του κέρδους, επηρεάζοντας την ποιότητα της ζωής τους, τις σχέσεις και τα όνειρά τους. Πρόκειται λοιπόν για μια κοινωνική ταινία κατά βάση, η οποία ναι μεν έχει στο επίκεντρό της μια γυναίκα της εργατικής τάξης, αλλά δεν καταφέρνει να μας γεννήσει ούτε τα συναισθήματα, ούτε τους προβληματισμούς αντίστοιχων ταινιών του είδους. Ενδεχομένως να φταίει το ανισομερές σενάριο που ξεστρατίζει συνεχώς και προσπαθεί να καλύψει μια γκάμα θεμάτων. Αυτό είναι ένα συχνό «παράπτωμα» των νέων σκηνοθετών που ψάχνουν τον βηματισμό τους. Προσπαθούν να πουν τα πάντα μέσα σε μια ταινία και τελικά καταφέρνουν να πουν πολλές μικρές μισές ιστορίες. Βέβαια έχει πολλές αρετές η ταινία, την ντοκιμαντερίστικη κινηματογράφησή της, τους τόπους γυρισμάτων, τις εργασιακές συνθήκες που περιγράφει, αλλά έχει και πολλές σκηνές που πλατειάζουν σε χρόνο χωρίς να προσθέτουν κάτι νέο στον κεντρικό κορμό της ιστορίας. Θα περιμένουμε την επόμενη ταινία του Αλβαρο Γκάγκο, ελπίζοντας να παραμείνει στον ίδιο δρόμο διορθώνοντας τις αδυναμίες του.

Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr