Στο Ηράκλειο του 1889 ο Καπετάν Μιχάλης ηγείται του αγώνα εναντίον των Οθωμανών, προσπαθώντας παράλληλα να τιθασεύσει το ανεκπλήρωτο πάθος του για την όμορφη Εμινέ.
Δράμα εποχής που διασκευάζει το ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1953. Πρόκειται για την τέταρτη κινηματογραφική μεταφορά μυθιστορήματος του συγγραφέα, έπειτα από τα «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» («Celui Qui Doit Mourir», Ζιλ Ντασέν, 1957), «Αλέξης Ζορμπάς» («Zorba the Greek», Μιχάλης Κακογιάννης, 1964) και «Ο τελευταίος πειρασμός» («The Last Temptation of Christ», Μάρτιν Σκορσέζε, 1988).
Δυστυχώς είναι κι η πιο απογοητευτική, αντάξια της παράδοσης του Τζέιμς Πάρις και του Γιάννη Σμαραγδή, με τη σκηνοθεσία να θυμίζει άλλοτε σαπουνόπερα (πλοκή, διάλογοι, ερμηνείες) κι άλλοτε μαθητική παράσταση (σκηνές μάχης).
Η ταινία διακρίνεται από προχειρότητα σε όλους τους τομείς, όπως την καθοδήγηση των βασικών και βοηθητικών ηθοποιών, το στήσιμο των σκηνών, τα ψηφιακά εφέ, τη στομφώδη εκφορά του λόγου με τις αθηναϊκές προφορές σε μια κατεξοχήν κρητική ιστορία.
Επιπλέον, η σκηνοθεσία διακρίνεται από την ίδια ‘καλλιγραφική’ καθαρότητα στα κοστούμια και τις τοποθεσίες, καθώς κι από την αδιαβάθμητη, επίπεδη φωτογραφία (συχνά και παράλογη, αφού σε ολόφωτους εσωτερικούς χώρους βρίσκονται διάσπαρτες λάμπες που με το ζόρι αχνοφέγγουν), τα οποία χαρακτήριζαν επίσης τη φετινή «Φόνισσα», κι εδώ στερούν από την ιστορία την ατμόσφαιρα κακουχίας, υποτέλειας και στέρησης των ηρώων.