ΔΕΝΤΡΟ ΜΕ ΤΙΣ ΧΡΥΣΕΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ, ΤΟ - Θοδωρής Δημητρόπουλος

Όταν η νύφη ενός άντρα σκοτώνεται, εκείνος θα αναλάβει να πάρει τον γιο της και να ταξιδέψει στα βάθη της βιετναμέζικης επαρχίας για τις ανάγκες της κηδείας της – μια διαδρομή που σταδιακά θα χάσει τον ειρμό και το στόχο της, παραδομένη σε μια υπαρξιακή αναζήτηση και μια σύνδεση με κάτι το αρχέγονο, που ο άντρας δεν ήξερε καν πως αποζητούσε.

Ενδιαφέρον δείγμα ασιατικού slow cinema πάνω στη μνήμη, τα όνειρα, και το σημείο που ο υλικός κόσμος συναντά τον πνευματικό, με εμφανείς αναφορές και δάνεια από σινεμά σαν του Τσάι Μινγκ Λιανγκ ή ταινίες σαν το “Kaili Blues” του Μπι Γκαν. Ένα σινεμά, κι ένας κινηματογραφικός και υπαρξιακός χώρος που αν εξερευνηθεί με αρκετή αφοσίωση δύσκολα θα απογοητεύσει όσους γοητεύονται από αυτό. (Είναι σα να λατρεύεις τον Σπίλμπεργκ και να βλέπεις το “Super 8” του Τζέι Τζέι Έιμπραμς, ας πούμε.) Ο τρόπος που ο κεντρικός ήρωας αφήνεται να χαθεί μες τους ρυθμούς και τα μοτίβα ενός κόσμου κρυμμένου μπροστά στα ίδια τα μάτια μας, μαγνητίζει.

Την ίδια στιγμή, διατηρούμε και τις αμφιβολίες μας λόγω της πιστότητας με την οποία ο Τιέν Αν Φαμ προσεγγίζει το ιερό για αυτόν υλικό των προκατόχων και δασκάλων του. Υπάρχει μια τεχνητότητα και μια επιτήδευση σε πολλές από τις ιδέες, πολλά από τα επιμέρους κεφάλαια αυτής της οδύσσειας, που συχνά ξεριζώνει τον θεατή από την φυσικότητα των μοτίβων που υποτίθεται μας περιβάλλει. Μια αίσθηση πως ο σκηνοθέτης δεν έχει ως πρωταρχικό στόχο να κάνει αυτό που οραματίζεται, αλλά αυτό που είδε να οραματίζονται. Ωστόσο απολαμβάνουμε τα όσα δίνει η ταινία στο (αναμφίβολα niche) κοινό της, κρατάμε και την Χρυσή Κάμερα των Καννών (που απονέμεται στο καλύτερο ντεμπούτο του φεστιβάλ), και σημειώνουμε το όνομα. Θα επανέλθουμε στο μέλλον, είναι σίγουρο.

Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr