Προκειμένου να το προφυλάξει από την είδηση του θανάτου της μητέρας του, ένας ηλικιωμένος ζαχαροπλάστης κρύβει στο σπίτι του ένα μικρό κορίτσι προφασιζόμενος διάφορες δικαιολογίες. Σύντομα όμως το ανακαλύπτουν τα εγγόνια του κι η κατάσταση περιπλέκεται.
Η γλυκιά και συμπαθής παρουσία του Αλέξανδρου Αντωνόπουλου στον ρόλο του παππού δυστυχώς δεν αρκεί για να διασώσει αυτή την ασυνάρτητη, πρόχειρη, παρωχημένων αντιλήψεων κι αναχρονιστικής ρητορικής χριστουγεννιάτικη κομεντί.
Είναι δύσκολο δηλαδή να πιστέψει κανείς ότι οι Μιχάλης Ρέππας και Θανάσης Παπαθανασίου, δύο προοδευτικοί συγγραφείς μερικών από τις διασκεδαστικότερες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές ελληνικές (σεξο-)κωμωδίες, έγραψαν ένα σενάριο που μεταξύ άλλων δηλώνει ότι “ένα παιδί χρειάζεται και το ανδρικό και το γυναικείο πρότυπο”, επιπλήττοντας μια γυναίκα που την έχει μόλις εγκαταλείψει ο άντρας της, επειδή μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά τους και δεν έχει φροντίσει ν’ αποκαταστήσει το κενό μέσα σε λίγες μέρες. Επίσης, ο σχεδιασμός της παραγωγής καταβάλλει μηδαμινή προσπάθεια για να πείσει ότι η πλοκή εκτυλίσσεται στη δεκαετία του 1990, η οποία επιπλέον μαζί με τη σκηνοθεσία πνίγονται στην απλοϊκότητα και την έλλειψη λογικής.