ΠΕΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ - Τάσος Ντερτιλής

ΣΥΝΟΨΗ: Δυο μοναχικοί και φαινομενικά αταίριαστοι άνθρωποι, συναντιούνται τυχαία μια νύχτα στο Ελσίνκι και προσπαθούν να βρουν τον απόλυτο έρωτα της ζωής τους κόντρα σε μία καταιγίδα κακοτυχίας. Τι γίνεται όταν εκείνος χάνει τον αριθμό του τηλεφώνου της; 

«Μα πάντα θα `ρχονται τα φύλλα
Τα φύλλα που είναι φθινοπωρινά» 

Η θρυλική ελαφρολαϊκή μπαλάντα του Φίλιππου Νικολάου (για όποιους τη θυμούνται) είναι πιο κοντά στο πνεύμα αλλά και το soundtrack της τελευταίας ταινίας του λατρεμένου μας Άκι από το (επίσης θρυλικό) Les Feuilles Mortes του Ζοζέφ Κοσμά από το οποίο δανείζεται τον τίτλο της. Ένα αριστουργηματικό τραγούδι του 1946 από την κλασσική ταινία του Μαρσέλ Καρνέ Les Portes de la nuit που εδώ ακούγεται στην φινλανδική του βερσιόν στους τίτλους τέλους. Και λέμε πιο κοντά γιατί όπως εκείνο είναι ένα γνήσιο λαϊκό τραγούδι έτσι και τα Πεσμένα Φύλλα του Άκι είναι μια γνήσια λαϊκή ταινία γεμάτη λαϊκά τραγούδια μιας άλλης εποχής (και μερικές υπαρξιακές ροκιές). Μια ρομαντική ιστορία ανάμεσα σε μοναχικούς προλετάριους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα πέρα από τα μεθυσμένα βράδια καραόκε του Σαββατοκύριακου.

Στον πολύχρωμο κόσμο των Πεσμένων Φύλλων, τον βγαλμένο από πίνακες του Έντουαρντ Χόπερ όπως οι περισσότερες ταινίες του Καουρισμάκι, σαν να μην έχει εφευρεθεί η τηλεόραση, ακούγεται μόνο το ραδιόφωνο που μεταδίδει τη φρίκη του πολέμου που διεξάγεται λίγο πιο πέρα. Στον κόσμο αυτό υπάρχει μοναξιά, καρτερία, βάρδιες στα εργοστάσια και τα σούπερ μάρκετ, αλκοόλ, καραόκε και μια πελώρια λαχτάρα για αγάπη. Και πάνω από όλα υπάρχει ένα απίστευτο σχεδόν σουρεαλιστικό χιούμορ που σε κάνει να θες να περάσεις από την άλλη πλευρά της οθόνης, να κάνεις μια αγκαλιά όλους αυτούς τους ήρωες του μεγάλου Φινλανδού σκηνοθέτη και να περπατήσεις μαζί τους προς το ηλιοβασίλεμα κάτω από τη σκιά του Τσάρλι Τσάπλιν.

Συνοψίζοντας δεν μπορείς να μη θαυμάσεις την αφηγηματική οικονομία του Καουρισμάκι μέσα από την ακρίβεια με την οποία στήνει κάθε κάδρο του, μετατρέποντας κάθε χειρονομία, κάθε βλέμμα και κάθε αντικείμενο σε αφηγητές της ιστορίας του.

Τα πεσμένα φύλλα πάντα θα’ ρχονται μα πάντα θα τα παίρνει ο άνεμος όσο η αγάπη και η αλληλεγγύη θα ντύνουν την ανθρωπότητα και θα την οδηγούν σε μια καινούργια μέρα. 

Τάσος Ντερτιλής
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα grandmagazine.gr