Τον Κορνέλιου Πορουμπόιου, τον γνωρίσαμε το 2006, όταν εντυπωσίασε με την ταινία «Ήταν ή δεν ήταν», μια πρωτότυπη –τόσο κινηματογραφικά όσο και πολιτικά- προσέγγιση του τι συνέβη το 1989 στη Ρουμανία. Το 2009 εντυπωσίασε εκ νέου με την κοινωνική ταινία «Αστυνομία, Ταυτότητα» για να συνεχίσει το ίδιο εντυπωσιακά με το «Βραδιάζει στο Βουκουρέστι», το 2013. Την ίδια χρονιά γύρισε και το «Δεύτερο παιχνίδι» ενώ το 2015 βραβεύτηκε στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ των Κανών με τον «Θησαυρό».
Ο Πορουμπόιου, λοιπόν έρχεται τώρα με τη νέα του ταινία «Οι σφυριχτές» (La Gomera), η οποία βρίσκεται σε διαφορετική ρότα και στυλ από ό,τι ως τώρα μας είχε συνηθίσει. Δηλαδή με ένα φιλμ νουάρ!
Πρώτα απ’ όλα να σημειώσουμε πως “σφυριχτές” λέγονται οι άνθρωποι οι οποίοι μιλούν και συνεννοούνται με σφυρίγματα, που έχουν αντικαταστήσει δηλαδή τους φθόγγους με αντίστοιχα σφυρίγματα. Υπάρχει μάλιστα στη Νότια Εύβοια ένα χωριό, η Αντιά, που οι άνθρωποι συνεννοούνται με αυτόν τον τρόπο. Μάλιστα έχουν γυριστεί και δύο ντοκιμαντέρ εκεί, η «Αντιά» (1980) του Σταύρου Ιωάννου και «Το Χωριό που Σφυρίζει» (2010) της Κατερίνας Ζουλά.
Όμως κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στα Κανάρια νησιά, υπάρχει δηλαδή μια περιοχή που οι άνθρωποι μιλούν σφυρίζοντας. Σε αυτούς του “σφυριχτές” αναφέρεται ο τίτλος της ταινίας του ρουμάνου σκηνοθέτη.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από τη αρχή. Ο Κρίστι είναι αστυνομικός ο οποίος έχει αναλάβει την υπόθεση ενός τύπου, του Ζολτ, ο οποίος κάνει εμπόριο ναρκωτικών. Η προϊσταμένη του Κρίστι προσπαθεί να παγιδεύσει τον ήδη φυλακισμένο Ζολτ για να ανακαλύψει που έχει κρύψει τα χρήματα και να εξαρθρώσει όλη τη συμμορία. Αλλά ίδια ώρα που ο Κρίστι ετοιμάζει το σχέδιο με την αστυνομία έρχεται σε συνεννόηση με την όμορφη μνηστή του Ζολτ με σκοπό να τον απελευθερώσει. Γιατί ο Κρίστι κάθε άλλο παρά αδέκαστος είναι. Όμως για να καταφέρει να συνεννοείται με τη σπείρα, πρέπει να μάθει να μιλάει σφυριχτά και για το λόγο αυτό φτάνει στα Κανάρια όπου τον περιμένει η μνηστή του εμπόρου και οι συνεργοί του. Επιστρέφει στο Βουκουρέστι για να φέρει εις πέρας την αποστολή του. Για ποιον δουλεύει τελικά;
Αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο και στην κάθε του λεπτομέρεια προσεγμένο φιλμ νουάρ, με πλοκή και ίντριγκα, σασπένς κι ανατροπές. Κινηματογράφος χορταστικός με τον σκηνοθέτη να μην παραλείπει να χρησιμοποιήσει σχεδόν κανένα από τα στοιχεία του νουάρ και του γκανγκστερικού φιλμ. Κι όλα αυτά μέσα από ένα σενάριο με πλοκή η οποία όσο πάει και μπερδεύεται σε σημείο που ο θεατής να αναρωτιέται πως θα ξεμπερδευτεί. Όμως ο σκηνοθέτης έχει τη λύση καθώς έχει χτίσει σε γερά θεμέλια έχοντας εξασφαλίσει όλα τα κομμάτια του παζλ τα οποία στη συνέχεια αριστοτεχνικά τοποθετεί στη θέση τους.
Την ώρα που ο Κορνέλιου Πορουμπόιου αποτίει φόρο τιμής σε όλους τους μεγάλους μετρ του αστυνομικού, νουάρ, γκάγκστερ φιλμ σκηνοθετεί μια καθαρά δική του ταινία. Πλάνα και γωνίες λήψης δίνουν τον προσωπικό του τόνο και τη δική του οπτική στην ατμόσφαιρα της ταινίας. Ιδιαίτερα επιτυχημένη είναι και η χρήση της μουσικής, το μοντάζ έχει το δυναμισμό που χρειάζεται χωρίς να γίνεται κατάχρηση.
Δουλεμένη στη λεπτομέρειά της η ταινία, αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα σύγχρονης ματιάς στο νουάρ, χωρίς ταυτόχρονα να απαρνιέται τίποτε από την κληρονομιά του.
Μάλιστα “θυμάται” και τον συμπατριώτη του Σέρτζιου Νικολαέσκου αφού βλέπουμε τον Κρίστι να παρακολουθεί στην τηλεόραση αποσπάσματα της ταινίας «Ένας επιθεωρητής κατηγορεί», ένα φιλμ νουάρ που γυρίστηκε το 1973.
Πολύ καλός στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Βλαντ Ιβάνοφω αλλά την παράσταση κλέβει η εντυπωσιακή Κατρινέλ Μάρλον, η απόλυτη μοιραία γυναίκα του φιλμ νουάρ!
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com