Μενού

ΠΕΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ - Ηλίας Φραγκούλης

1818 2

Μεροκαματιάρης εργάτης με «αθώο» πρόβλημα αλκοολισμού γνωρίζει προλετάρια «αδελφή ψυχή» σε karaoke bar, εμφανίζεται το ενδεχόμενο του ρομαντικού σκιρτήματος, μα η κακοτυχία δέρνει και τους δύο, λες κι η μοίρα δεν επιθυμεί την ένωσή τους.

Δεν παρουσιάζει τίποτα το καινούργιο στο πλαίσιο της φιλμογραφίας του Άκι Καουρισμάκι το «Πεσμένα Φύλλα». Και το σενάριό του είναι αφάνταστα… απλοϊκό! Αλλά διαθέτει μια μαγεία τόσο… αντι-ρομαντικά παράδοξη και σου ζεσταίνει την καρδιά αναπάντεχα, ελπίζοντας ο Χόλαπα και η Άνσα να βρουν την ευτυχία σαν ζευγάρι στο τέλος, όπως στις βωβές κωμωδίες των απαρχών του σινεμά!

Άνθρωποι της εργατιάς, από εκείνους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα στην Ευρωπαϊκή μας «Ένωση», οι δύο κεντρικοί ήρωες του Καουρισμάκι συναντιούνται σ’ ένα karaoke bar (έπος γέλιου η στιγμή όπου θαμώνας του μαγαζιού σηκώνεται να τραγουδήσει τη… «Σερενάτα» του Σούμπερτ!), συμπεριφέρονται μάλλον αδέξια στο μεταξύ τους πλησίασμα και… χάνονται στο πέρασμα της νύχτας. Θα τυχαίνει να βρίσκονται ξανά και ξανά στους δρόμους του Ελσίνκι, θα δίνουν μια επόμενη ευκαιρία στο ν’ αναπτυχθεί κάτι το ρομαντικό στην επικοινωνία τους, όμως, πάντοτε θα χάνονται! Ένα χαρτί με τον αριθμό του τηλεφώνου της που θα παραπέσει και δεν θα μπορούν ν’ ανανεώσουν το rendezvous τους, η απόρριψη εκείνης εξαιτίας της έφεσης εκείνου στο αλκοόλ, οι συνεχείς επαγγελματικές αναποδιές που θα τους τυχαίνουν, όλα συντελούν στο να οδηγούμαστε προς μία λυπητερή κατεύθυνση.

Ο Καουρισμάκι, όμως, θέλει να θριαμβεύσει η αγάπη. Όπως και ο θεατής, που δεν θα προτιμήσει να βλέπει τον Χόλαπα και την Άνσα να βολοδέρνουν μέσα στη μοναξιά τους, ακούγοντας τραγικές ειδήσεις για τον πόλεμο στην Ουκρανία από το ραδιόφωνο (αλήθεια, ο Καουρισμάκι ενστερνίζεται το κλίμα φιλίας που υπάρχει για τους Ουκρανούς στη Φινλανδία ή θέλει να δώσει μια επιπλέον χιουμοριστική νότα σαρκασμού στο φιλμ;). Η ελπίδα γίνεται το όχημα που κινεί τα «Πεσμένα Φύλλα», μέσα σε σκηνικά μίζερης και θλιβερής ζωής που κανείς μας δεν ζηλεύει για να τολμήσει να ταυτιστεί μαζί της και ν’ αναζητήσει την κινηματογραφική φυγή εδώ. Κι όμως, συμβαίνει!

Εννοείται πως ο Καουρισμάκι δεν επιχειρεί (ποτέ!) να καλλωπίσει ένα τέτοιο περιβάλλον ανθρώπινου βίου, όμως, κρατά πάντα στο τσεπάκι μια ματιά αστεϊσμού που μοιάζει με τη χαρμόσυνη κατάσταση «αφασίας» στην οποία βρίσκεται ένας… μεθυσμένος! Μικρές ατάκες που ξεκαρδίζουν σχεδόν αθέλητα, καθώς «σερβίρονται» με μία αντισυμβατική απάθεια κι έναν σταρχιδισμό άνευ προηγουμένου, μπλέκουν με καταστάσεις στις οποίες ο δημιουργός «τρολάρει» στοχευμένα (όπως η σεκάνς ανθολογίας στο σινεμά, όπου η ρομαντική έξοδος των δύο ηρώων συνοδεύεται από το… «Οι Νεκροί δεν Πεθαίνουν» του Τζιμ Τζάρμους και στην έξοδο από την αίθουσα το «σινεφίλ» κοινό ανταλλάσσει ακόμη πιο αστεία σχόλια!), ενώ το soundtrack (όπως είθισται στο καουρισμακικό φιλμικό σύμπαν) «κεντάει», ειδικά στις φινλανδικές διασκευές vintage ασμάτων (σαφώς ξεχωρίζει το «Mambo Italiano» στην εκτέλεση του Ολάβι Βίρτα, πάλαι ποτέ βασιλιά του tango στη Φινλανδία!).

Μέσα σε λιγότερα από 78 λεπτά κινηματογραφικού χρόνου, ο Καουρισμάκι… από το τίποτα έχει φτιάξει μία από τις καλύτερες ταινίες της καριέρας του, ένα φωτεινό παράδειγμα ανθρωπισμού που λυτρώνει απολαυστικά κάθε κακοτοπιά της γκαντεμιάς την οποία οι μάζες αποκαλούν… ζωή. Με αγάπη. Συντροφιά. Κι ένα σκυλάκι. Αρκούν; Στο σινεμά, ναι.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Μια ιδέα πιο κάτω από το «Λιμάνι της Χάβρης» (2011), το οποίο προτιμώ, αλλά οι γνώστες του κινηματογραφικού σύμπαντος του Άκι Καουρισμάκι θα παλαβώσουν από ενθουσιασμό με τη λανθάνουσα αίσθηση του feelgood και κάτι σαρδόνιες πινελιές. Όσοι δεν έχουν ξαναδεί ποτέ στη ζωή τους Καουρισμάκι, ενδέχεται να… πάρουν τα όπλα!

Ηλίας Φραγκούλης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr

Smart Search Module