ΠΕΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ - Νίνος Φένεκ Μικελίδης

Την τυχαία συνάντηση δυο μοναχικών ανθρώπων που θα οδηγήσει στον πρώτο τους έρωτα αφηγείται ο Φινλανδός σκηνοθέτης Άκι Καουρισμάκι  στη δοσμένη με αγάπη, χιούμορ και ωραίο στιλ, δραματική κωμωδία του, «Πεσμένα φύλλα» (Βραβείο της Επιτροπής στο φετινό 76ο φεστιβάλ των Καννών).

Ο άντρας (Μάρτι Σουοσάλο) και η γυναίκα (Άλμα Πόιστι), που δεν έχουν γνωρίσει ποτέ τους τον έρωτα, ζουν μοναχικές, άχαρες ζωές: εκείνος πίνοντας τόσο στην καθημερινή, κουραστική, άχαρη δουλειά του και τα βράδια, μ’ ένα φίλο συνάδελφο, κι εκείνη προσπαθώντας να τα βγάλει πέρα με τη δίκη της, κακοπληρωμένη δουλειά της σε σούπερ-μάρκετ, δουλειά που χάνει όταν την ανακαλύπτουν να έχει κλέψει ένα ληγμένο φτηνό φαγητό («έπρεπε να το πετάξεις στα σκουπίδια» της λένε!).

Οι δυο τους θα συναντηθούν ένα βράδυ στο Ελσίνκι και αποφασίζουν να ξανασυναντηθούν, με τη γυναίκα να του δίνει το τηλέφωνο της γραμμένο σ’ ένα κομμάτι χαρτί, που εκείνος τυχαία το χάνει όταν βγάζει από την τσέπη τα τσιγάρα του. Για μέρες θα πηγαινοέρχονται, ο καθένας σε ξεχωριστές δυστυχώς ώρες, έξω από τον Κινηματογράφο όπου είχαν δει μαζί ένα φιλμ, χωρίς να καταφέρνουν να συναντηθούν. Όταν όμως κάποια στιγμή το καταφέρνουν άλλα ατυχήματα θα τους  ξαναχωρίσουν…

Πρόκειται για μια απλή ιστορία έρωτα που ο Καουρισμάκι χρησιμοποιεί για να φτιάξει το μινιμαλιστικό αυτό φιλμ του (μινιμαλιστικό όπως και οι περισσότερες ταινίες του: «Η ζωή των μποέμ», «Το λιμάνι της Χάβρης», «Η άλλη όψη της ελπίδας», κ.ά.), φιλμ δοσμένο με ανθρωπιά και στοργή για τα πρόσωπά του, αλλά και αγάπη για τον κινηματογράφο.

Αν το ατύχημα που τους κάνει να μην ξανασυντιώνται  για ένα διάστημα θυμίζει τη ρομαντική ταινία «Μεγάλε μου έρωτα» του Λίο ΜακΚάρεϊ (με τον Κάρι Γκραντ να περιμένει την  «χαμένη» Ντέμπορα Κερ στο κτίριο του Έμπαϊαρ Στέιτ), η πρώτη τους έξοδος στο σινεμά κάνει μια αναφορά στη «Σύντομη συνάντηση» του Ντέιβιντ Λιν, με την αφίσα της ταινίας έξω από το «Ριτζ», τον κινηματογράφο τέχνης όπου βλέπουν μια ταινία τρόμου με ζόμπι (με τον Καουρισμάκι να κάνει χιουμοριστικό σχόλιο με δυο θεατές που βγαίνοντας σχολιάζουν πως η ταινία τους θύμισε άλλες κλασικές ταινίες, ταινία του Μπρεσόν ο ένας και ταινία του Γκοντάρ ο άλλος.

Εκτός από τον κινηματογράφο (συχνά μέσα από τις αφίσες του που δεν χάνει την ευκαιρία να βάζει στο φόντο), για να τονίζει τη ρομαντική πλευρά της ιστορίας του, ο Κουρισμάμι επενδύει την ταινία του με ωραία παλιά, ρομαντικά (ιταλικά, ισπανικά, λατινοαμερικανικά) τραγούδια. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να υποβάλλει και την πολιτικοκοινωνική κατάσταση της εποχής μας, τόσο από την επαγγελματική ζωή των δυο πρωταγωνιστών του (με τις καθόλου ευχάριστες συνθήκες εργασίας), όσο και με την παγκόσμια κατάσταση, με τον πόλεμο της Ουκρανίας να είναι το τακτικό θέμα που ακούμε κάθε φορά που η γυναίκα ανοίγει το ραδιόφωνό της. 

Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr