Η απαλότητα του συναισθήματος
Για ακόμη φορά μια ταινία του Ιάπωνα σκηνοθέτη Χιροκάζου Κόρε-έντα καταφέρνει να κινητοποιήσει το συναίσθημα. Και όχι επειδή πρόκειται για κάποιο δακρύβρεκτο, συγκινητικό μελόδραμα αλλά επειδή βαδίζει ήσυχα και χαϊδεύει απαλά το βάθος των ανθρωπίνων σχέσεων.
Εξαιρετικός μάστορας ο Κόρε-έντα, από την αρχή μας βάζει σε μία εντελώς διαφορετική ρότα από εκείνη που θέλει να καταλήξει. Κι ύστερα με αφηγηματική δεξιοτεχνία και με διάφορα στοιχεία που προσθέτει στην πλοκή οδηγεί τους θεατές στη «θριαμβευτική» νίκη της αγάπης και της ελπίδας.
Ο 11χρονος Μινάτο καταγγέλλει το δάσκαλό του κ. Κόρι για βίαιη συμπεριφορά. Η μητέρα του δεν αφήνει το περιστατικό να περάσει έτσι και επιμένει μέχρις να τιμωρηθεί ο δάσκαλος που όλα τα στοιχεία είναι εναντίον του. Όμως συχνά τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται κι αυτό αρχίζει να αποκαλύπτεται καθώς προχωρά η αφήγηση των γεγονότων. Έτσι εισάγεται στην ιστορία ο Χοσικάουα, συμμαθητής του Μινάτο και φίλος του που όμως, είναι αντικείμενο χλεύης επειδή μοιάζει και συμπεριφέρεται σαν κορίτσι. Κάτι με το οποίο συμφωνεί κι ο πατέρας του ο οποίος προσπαθεί να τον «γιατρέψει»! Τώρα πλέον αρχίζουμε να βλέπουμε τα γεγονότα από διαφορετικές οπτικές. Όχι μόνον του Μινάτο αλλά και του Χοσικάουα και του κ. Κόρι. Κι έτσι ξεδιπλώνεται η ιστορία, δίδονται απαντήσεις και καταλήγουμε σε ένα φινάλε τελείως αναπάντεχο σε σχέση με το ξεκίνημα της ταινίας.
Ένα καλοδουλεμένο, χαμηλότονο και τρυφερό φιλμ που κερδίζει τους θεατές με την ειλικρίνεια και την αυθεντικότητα των συναισθημάτων του. Που αναδεικνύοντας τη δυνατή σχέση ανάμεσα στα δύο αγόρια κάνει φύλο και φτερό μια σειρά από ζητήματα. Όπως είναι η σχολική βία, η ομοφοβία, το εκπαιδευτικό σύστημα, οι εξουσιαστικές σχέσεις που υπάρχουν στο σχολείο και την οικογένεια. Κι όλα αυτά μέσα από ένα δεξιοτεχνικό σενάριο που «φορτώνει» με αμφιβολίες και μυστήριο τους θεατές που αποζητούν να μάθουν την αλήθεια. Η οποία ξεπερνά το «φαίνεσθαι» για να καταλήξει στο «είναι», δηλαδή, όπως το ορίζει ο Χιροκάζου Κόρε-έντα, στην απλότητα των συναισθημάτων, τη δύναμη της αληθινής φιλίας, την αγάπη πέρα από στερεότυπα. Γιατί η ταινία αυτό επιδιώκει. Να αναδείξει την απουσία του τέρατος που δεν είναι παρά μία κοινωνική και διανοητική κατασκευή. Και να μας πει πως εφόσον υπάρχουν αληθινά, γνήσια συναισθήματα αγάπης, υπάρχει ελπίδα.
Στράτος Κερσανίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kersanidis.wordpress.com