Στις ταινίες του Γερμανού σκηνοθέτη Κρίστιαν Πέτζολντ («Γιέλα», «Τζέρικο», «Μπάρμπαρα»), δεν βρίσκουμε συχνά χιούμορ, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν το έχει και τρανή απόδειξη, η πιο ευχάριστη (μέσα στην μελαγχολία της) μέχρι σήμερα ταινία του. Χαλαρά γυρισμένη, χωρίς τίποτα το επιτηδευμένο και με αστείες ατάκες που θαυμάζεις για την ευφυία τους, η ταινία παρακολουθεί την ζωή σε ένα εξοχικό όπου θα συμβιώσουν για λίγες μέρες τέσσερις εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους νέοι. Ανθρωποι που δεν μοιάζουν να επικοινωνούν σε τίποτα μεταξύ τους, για λίγο σε μια νέα ρουτίνα (σούπερ μάρκετ, παραλία, φαγητό, κουβέντα, μικρο- τσακωμοί). Την μερίδα του λέοντος έχει ο Τόμας Σούμπερτ στον ρόλο ενός ευτραφούς συγγραφέα που ούτε τον εαυτό του δεν μοιάζει να χωνεύει.
Θα γίνει το βαρόμετρο της ιστορίας, με δεύτερο κεντρικό πρόσωπο μια γυναίκα (Πόλα Μπιρ) που φυσικά θα τον αναστατώσει – και όχι μόνο επειδή δεν της αρέσουν τα γραπτά του. Οσο δυσαρεστημένοι δείχνουν όλοι, τόσο πιο πολύ γελάμε εμείς, αν και ο Πέτζολντ, ακριβώς επειδή είναι αυτός που είναι, επιλέγει μια απότομη προσγείωση για όλους – χαρακτήρες και θεατές – αφήνοντας τους τελευταίους με ένα όχι και τόσο δυσάρεστο σφίξιμο στο στομάχι.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr