Βραβευμένος ήδη με το Χρυσό Φοίνικα των Καννών το 2018 για την ταινία του «Κλέφτες καταστημάτων», ο Ιάπωνας σκηνοθέτης Χιροκάζου Κόρε-Έντα επιστρέφει φέτος στο με «Το τέρας», μια το ίδιο εξαιρετική, αν και αρκετά διαφορετική, ταινία.
Η ταινία ξεκινά με τη σύγκρουση ανάμεσα σε μια μοναχική μητέρα, τη Σαόρι (Σακούρα Άντο, πρωταγωνίστρια και στην ταινία του, «Κλέφτες καταστημάτων», με τον καθηγητή Χόρι (Εΐτα Ναγκαγιάμα), που θεωρεί υπεύθυνο για την παράξενη συμπεριφορά του μικρού γιου της. Ιστορία που ο Κόρε-Έντα παρουσιάζει από διαφορετικές πλευρές, στο στιλ του ιαπωνικού αριστουργήματος του Κουροσάβα, «Οι εφτά σαμουράι». Σχέση στην οποία, όπως ανακαλύπτουμε, είναι μπλεγμένος κι ένας άλλος μαθητής.
Με στόχο το ρητό, «τα φαινόμενα απατούν», ο Κόρε-Έντα αναπτύσσει, στο πρώτο μέρος, το συμπέρασμα που βγάζει η Σαόρι, σχετικά με το τι συνέβη στο σχολείο. Με τα φαινόμενα να δείχνουν πως ο καθηγητής, για κάποιο λόγο, αντιπαθούσε τον γιο της με αποτέλεσμα να τον χτυπήσει βίαια. Η κάθε όμως πλευρά, όπως ανακαλύπτουμε στη συνέχεια, έχει τη δική της «αλήθεια».
Με ένα καλογραμμένο, με ωραίες καταστάσεις, σενάριο, με όμορφο, άνετο στιλ, που θυμίζει τις ταινίες του Όζου, με την εξαιρετική υποβλητική μουσική του Ριουίτσι Σακαμότο (αυτή ήταν και η τελευταία που έγραψε πριν τον πρόσφατο θάνατό του), ο Κόρε-Έντα έφτιαξε και ένα δυνατό μελόδραμα, με το σασπένς να χρησιμοποιείται έξυπνα και καθόλου υπερβολικά, για να μας φέρει πιο κοντά στα πρόσωπα και να μας αποκαλύψει τα αισθήματα και τους χαρακτήρες τους.
Μια ταινία που συνδυάζει την απλή καθημερινότητα με την ανθρωπιά και το λυρισμό, άλλοτε μέσα από την ειρωνεία (όπως στις σκηνές της περίεργης, κάπως γελοίας, ιεροτελεστίας που χρησιμοποιούν οι καθηγητές και η διευθύντρια στην αντιμετώπιση τους με τη Σαόρι), άλλοτε μέσα από μια σε βάθος εξέταση του ρόλου που παίζουν διάφορες παράλληλες ιστορίες και δράματα στη ψυχολογία των προσώπων (όπως στην περίπτωση της διευθύντριας που έχασε σε ατύχημα τον μικρό της εγγονό), κι άλλοτε μέσα από μια λεπτότητα στην ανάπτυξη των σχέσεων που σταδιακά αναπτύσσονται ανάμεσα στα δυο μικρά παιδιά – σκηνές που δεν αρνείται, όταν χρειάζεται, να τις οδηγήσει στη φαντασία και το όνειρο – όπως σ’ αυτές του ανοιχτού φινάλε.
Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα enetpress.gr