Eνα παιδί (Σόγια Κουροκάβα) μοιάζει και πάλι να βρίσκεται στην καρδιά και της τελευταίας ταινίας του του Ιάπωνα σκηνοθέτη Χιροκάζου Κόρε («Κανείς δεν ξέρει», «Κλέφτες καταστημάτων» κ.α,), ένα παιδί που το μεγαλώνει η χήρα μάνα του (Σακούρα Αντο) και που δείχνει να έχει κάποια «παράξενα», ανεξήγητα ψυχολογικά προβλήματα.
Εχει θέματα και στο σχολείο εξαιτίας της «ηλεκτρισμένης» σχέσης του με ένα νεαρό δάσκαλο (Εϊτα Ναγκαγιάμα). Όμως με τις κεραίες του τεντωμένες τσίτα ώστε να έχει τον θεατή εγκλωβισμένο σε μια κατάσταση μόνιμης ανησυχίας, ο Κόρε Εντα δεν αρκείται στην γραμμική αφήγηση μιας φαινομενικά συνηθισμένης «κοινωνικής» ιστορίας.
Το ενδιαφέρον του είναι ευρύτερο, οι χαρακτήρες του πολύ πιο σύνθετοι (και πολύ πιο μυστηριώδεις) απ’ όσο νομίζουμε. Ενίοτε η ταινία μοιάζει κυρίως με στοχασμό πάνω στην έννοια της αλήθειας και του ψέματος με τον σκηνοθέτη να εξερευνά διαφορετικές πλευρές πάνω στο ίδιο επεισόδιο, είτε αυτό είναι κάτι που συνέβη στην τάξη, στο σπίτι του παιδιού, ή κάτι άλλο. Η αφήγηση, με άλλα λόγια, αλλάζει «πρώτο πρόσωπο», την μια βλέπουμε την δράση από τα μάτια του παιδιού, την άλλη, βλέπουμε τι έκανε ο δάσκαλος στο ίδιο χρονικό διάστημα, την τρίτη το ίδιο από την πλευρά της μάνας.
Και που βρίσκεται η αλήθεια; Κανείς δεν μπορεί να είναι απολύτως σίγουρος γιατί κανείς δεν ξέρει. Αλλα νομίζουμε ότι βλέπουμε και άλλα στην πραγματικότητα συμβαίνουν, την μια στιγμή είμαστε προσηλωμένοι κάπου, την άλλη κάπου αλλού. Ολο αυτό το ψυχολογικό «παιχνίδι», ένα παζλ συναισθηματικών διακυμάνσεων κατά βάθος, από το οποίο δεν θα λείψει το στοιχείο του θρίλερ και του μυστηρίου, λειτουργεί οργανικά και αβίαστα χάρη κυρίως στο δαντελένιο σενάριο του Γιούζι Σακαμότο για το οποίο, πολύ δίκαια, ο σεναριογράφος της ταινίας βραβεύτηκε στο τελευταίο φεστιβάλ των Καννών.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr