Φανταστείτε δύο γυναίκες εντελώς διαφορετικές στον χαρακτήρα, στον τρόπο σκέψης και στην ηλικία να «καθρεφτίζονται» βλέποντας η μία τον εαυτό της στην άλλη – κάτι σαν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και θα έχετε τον καμβά της επίσης πολύ ενδιαφέρουσας ταινίας τελευταίας δημιουργίας του Αμερικανού σκηνοθέτη Τοντ Χέινς, οι ταινίες του οποίου (ενδεικτικά οι «Carol», «Ο παράδεισος είναι μακριά», «Safe»), είναι ακτινογραφίες του μυστηρίου της γυναικείας ψυχοσύνθεσης.
Εδώ, η νεότερη, η Ελίζαμπεθ (Νάταλι Πόρτμαν) είναι μια διάσημη ηθοποιός και η μεγαλύτερη, η Γκρέισι (Τζουλιαν Μουρ) είναι μια σταρ με την αρνητική έννοια εξαιτίας του «βεβαρημένου» παρελθόντος της σχετικού με ένα σεξουαλικό σκάνδαλο που έγινε πρώτο θέμα στα ΜΜΕ. Η πρώτη έχει αναλάβει να υποδυθεί την δεύτερη σε μια πολλά υποσχόμενη, arthouse ταινία, μέσω της οποίας ελπίζει να αναγνωριστεί το ταλέντο της. Αλλά για να τα καταφέρει θα πρέπει να μελετήσει το αντικείμενό της, την γυναίκα που θα υποδυθεί, η οποία την δέχεται στο σπίτι της.
Και έτσι, ο Τοντ Χέινς δημιουργεί ένα καρπερό πεδίο για την καλλιέργεια μιας δαιδαλώδους, σύνθετης και εξαιρετικά «γαργαλιστικής» σχέση ανάμεσα σε δύο διαφορετικής νοοτροπίας γυναίκες του σήμερα. Παράλληλα και με πολύ εύστοχο, ρεαλιστικό τρόπο ο σκηνοθέτης σχολιάζει την σχέση πραγματικής – εικονικής ζωής, αλήθειας – ψευδαίσθησης, ζωής – θεάματος. Διανθίζοντας την ιστορία με διάφορα «πικάντικα» περιστατικά, ο Χέινς οξύνει την περιέργειά μας • ορισμένες φορές παρακολουθώντας την ταινία νιώθεις ότι την βλέπεις μέσα από την κλειδαρότρυπα, στα κρυφά, σαν να παρακολουθείς μια arthouse σαπουνόπερα, ή στ’ αλήθεια ένα realityshow.
Και με τις ηθοποιούς που έχει στην διάθεσή του, ο έξυπνος σκηνοθέτης ξέρει πολύ καλά πως να απογειώσει την ταινία, κάτι που καταφέρνει και με το παραπάνω χωρίς ποτέ να προδίδει το πνεύμα της ανεξάρτητης παραγωγής που την χαρακτηρίζει.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr