Αυτοαναφορική, κυρίως, ταινία του σκηνοθέτη, μέσα από την ιστορία ενός πατέρα και του γιού του που με πολύ μεγάλη καθυστέρηση ζητά από τον πατέρα του την επιβεβαίωση.
Μετά από μια πολύ σύντομη εναρκτήρια σεκάνς που ανατρέχει στο 1973, περνάμε στο 2012 όπου ο Νίκος ο οποίος μένει στην Αθήνα είναι σκηνοθέτης και παράλληλα διδάσκει σκηνοθεσία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ζητά από τον πατέρα του, να τον συνοδεύσει στην τελετή ορκωμοσίας για την εξέλιξη του στην ανώτερη βαθμίδα στο Πανεπιστήμιο.
Θα ακολουθήσει ένα συναισθηματικό ταξίδι με τον χρόνο να κυλάει προς τα πίσω και ταυτόχρονα μια απεικόνιση της χαράς για ένα καλό μάθημα, της ελπίδας για τη δημιουργία μία από τις καλλίτερες σχολές κινηματογράφου στην Ευρώπη και της απογοήτευσης από τη δυσκολία επικοινωνίας μεταξύ των γενεών που «αντιμάχονται».
Ο Χούρσογλου (Λευτέρης Δημακόπουλος το 1993 και Ο Διαχειριστής το 2009) μέσα από αυτή την ταινία και με την προσωπική του εμπειρία των 19 ετών που διδάσκει Σκηνοθεσία στο Αριστοτέλειο, καταφέρνει να εκφράσει όχι μόνον την αγάπη του γι’ αυτό που κάνει, αλλά και τις δυσκολίες και τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπισε για να περάσει το πάθος του στους νέους κινηματογραφιστές.
Μια αυτοαναφορική μεν ταινία με έξοχες ερμηνείες, γεμάτη ευαισθησία και τρυφερότητα, αλλά και μια πρώτης τάξεως καταγγελία για την ανώτατη εκπαίδευση και τις παθογένειες της.
Άγγελος Πολύδωρος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα myfilm.gr