Στην προσπάθεια να αποκαλύψει το παρελθόν του Σνόου, του τύραννου της Πάνεμ που υποδυόταν ο Ντόναλντ Σαδερλαντ στις ταινίες του επιτυχημένου franchise, ο σκηνοθέτης Φράνσις Λόρενς δημιούργησε αυτό το prequel που κάλλιστα θα μπορούσε να έχει τίτλο The Boring Games και το γράφω με την ιδιότητά μου ως fan, και των βιβλίων της Σούζαν Κόλλινς και των προηγούμενων ταινιών με την Τζένιφερ Λόρενς, που έδινε μια ξεχωριστή ζωντάνια με την ερμηνεία της.
Η »Μπαλάντα» ανατρέχει 64 χρόνια πριν η Κάτνις Έβερντιν προσφερθεί εθελοντικά ως Φόρος για τους Αγώνες Πείνας και δεκαετίες πριν ο Σνόου, γίνει πρόεδρος της Πάνεμ. Ο νεαρός Σνόου στα όρια της φτώχιας, δέχεται απρόθυμα τον ρόλο του μέντορα της Λούσι, που είναι Φόρος της Περιοχής 12 στους 10ους Αγώνες Πείνας, αλλά την βλέπει και ως ευκαιρία να αλλάξει τη μοίρα του και τη δική της. Έτσι θα επαναστατήσει κι αυτός.
Το θέμα είναι ότι είναι άνευρος (ίσως επειδή προέρχεται από πλούσια οικογένεια και προσπαθεί να το «παίξει» επαναστάτης) και αυτό είναι μεταδοτικό σε όλη την ατμόσφαιρα της ταινίας, που περνάει μεν τα γνωστά συνθήματα κατά των αυταρχικών καθεστώτων και των reality της τηλεόρασης, είναι θεαματική σε κάποια σημεία, αλλά δεν έχει τίποτα κοινό με τους προηγούμενους Αγώνες Πείνας.
Άγγελος Πολύδωρος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα aggelospolidoros.blogspot.com