2012. Ο Νίκος μένει στην Αθήνα. Είναι σκηνοθέτης και διδάσκει σκηνοθεσία κινηματογράφου στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Σήμερα θα ζητήσει από τον πατέρα του, τον κύριο Αντρίκο, να τον συνοδεύσει στην τελετή ορκωμοσίας για την εξέλιξή του στην ανώτερη βαθμίδα στο Πανεπιστήμιο. Ενα ταξίδι πατέρα - γιου με το τρένο, με τον χρόνο να κυλάει προς τα πίσω.
Συναντιόμαστε ύστερα από χρόνια κινηματογραφικά με τον σπουδαίο Βασίλη Κολοβό, αναγνωρίζοντάς του για ακόμα μια φορά ότι η υποκριτική βρίσκεται στο περπάτημα, στο βλέμμα, στην ανάσα, στην πιο μικρή ανεπαίσθητη αλλαγή της χροιάς της φωνής. Εδώ συναντιέται με τον υπέροχο Αλέξανδρο Λογοθέτη και μαζί συνθέτουν ένα ιδιαίτερα συγκινητικό δίδυμο πατέρα και γιου, που πολλά χρόνια αργότερα επανεφευρίσκει την αγάπη, συζητάει τα περασμένα, σαν ίσος προς ίσο, σαν πατέρας προς πατέρα πια, σαν άνθρωπος προς άνθρωπο. Τι ταινίες φτιάχνουμε, θα έλεγε κανείς, αν όχι θραύσματα της προσωπικής μας ιστορίας; Τι αναζητάμε, εάν όχι τη γονική αποδοχή, το μπράβο, τη συγκίνηση και τελικά την αγάπη; Τέτοια είναι η ταινία του Χούρσογλου, μια τρυφερή προσωπική ιστορία... αποτυπωμένη στο πανί. Αρτια σεναριακά και τεχνικά, όμως χρειαζόταν λίγο σφίξιμο στις «σιωπές» της.
Παυλίνα Αγαλιανού
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα rizospastis.gr