Μενού

HOW TO HAVE SEX - Ηλίας Φραγκούλης

1818 2

Τρεις teenagers από τη Γηραιά Αλβιώνα φθάνουν στα Μάλια της Κρήτης για ολιγοήμερες καλοκαιρινές διακοπές με: άπλετο αλκοόλ, clubbing και σεξ. Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.

Ιδού οι κακές συνέπειες της υποδοχής (και επιτυχίας, πρωτίστως φεστιβαλικής…) του περσινού «Aftersun» της Σάρλοτ Γουέλς! Το «νέα Αγγλίδα σκηνοθέτις κανονίζει διακοπούλες παρέα με τα ψυχολογικά της προβλήματα σε τυπικό θέρετρο κραιπάλης» ήδη μετατράπηκε σε κινηματογραφικό genre! Και βουρ για Κάννες!

Ντεμπούτο κι αυτό της Μόλι Μάνινγκ Γουόκερ, που αντί να πάει στην Τουρκία με τον πατέρα της, έρχεται στην Κρήτη με τις φίλες της και πίνουν τον κώλο τους, ενώ ο βαθύτερος στόχος των ολιγοήμερων διακοπών τους είναι… να γαμηθούν. Δεν γίνεται να το πω πιο κομψά, διότι ακριβώς αυτό είναι. Το «How to Have Sex» επιλέγει ως κεντρικό πρόσωπο της «δραματουργίας» (γέλια στο βάθος) την 16χρονη Τάρα, την πιο μικροκαμωμένη (πόσο πιο σχηματικό και αφελές, δηλαδή;) και παρθένα, που το ‘χει άχτι να της συμβεί η πολυπόθητη «ολοκλήρωση», αλλιώς θ’ αμαυρωθούν οι ρημάδες οι διακοπές της. Οι κολλητές της βγάζουν τα γκομενο-radar τους για να βρουν τον «πρώτο λαχνό», όμως, το σε βαθμό λιποθυμίας αλκοολίκι σαμποτάρει τις ολονύχτιες επιχειρήσεις τους.

Ειλικρινά, δεν συμβαίνει τίποτα σεναριακά σε τούτη την ταινία! Η δουλειά του dp Νίκολας Κανιτσιόνι ξεχωρίζει και κάνει την εικόνα θελκτική και pop, όμως, το καταστασιακό παίζει σε μια μόνιμη «λούπα», αλλάζοντας ρυθμό μονάχα για μερικά λεπτά «αγωνίας», όταν η Τάρα παθαίνει «μόνη περπατώ, σκεφτική και βιτρίνες κοιτάω», μπλέκει με άλλη παρέα για να πνίξει τον καημό και οι φίλες της ανησυχούν επειδή δεν τη βρήκαν στο κρεβάτι της το πρωί. Περιττό να πω ότι κανένας θεατής δεν θα σκεφτεί πως της έτυχε κάτι κακό (διότι, ουσιαστικά, το θέμα «υποπλοκή» μάλλον ισοβαθμεί με αμάρτημα στο μυαλό της σεναριογράφου Μάνινγκ Γουόκερ)…

Θα προσπαθούσα να είμαι λίγο πιο ψύχραιμος με το «How to Have Sex», αν έλειπε η σκηνή του διαλόγου με την Εμ (ο σαφώς πιο παραμελημένος σεναριακά χαρακτήρας εκ των τριών κοριτσιών) στο duty free shop του αεροδρομίου, λίγο πριν το φινάλε του φιλμ, μία άκρως διχαστική στιγμή εντυπώσεων που μανιπουλάρει τον θεατή, υποστηρίζοντας μια άποψη θυματοποίησης της νεαρής ηρωίδας, η οποία έρχεται σε τρομακτική αντίθεση με ολόκληρη την υπόλοιπη ταινία! Μέγα debate «ατζέντας» τούτο εδώ.

Επιστρέφοντας στην αρχική μου παρατήρηση, περί δημιουργίας νέου (και καλά) κινηματογραφικού genre, θυμήθηκα εκείνη τη σειρά ταινιών με τους Στιβ Κούγκαν και Ρομπ Μπράιντον, που πήγαιναν ταξίδια στην Ιταλία, στην Ισπανία ή στην Ελλάδα. Αναζητείται η επόμενη Βρετανίδα σκηνοθέτις που θα καπαρώσει (κι αυτά) τα επόμενα locations, αρκεί να ταυτίζονται με μια αποθέωση της couleur locale παράκμας. Κάνει τις ταινίες πιο «exotic». Και φεστιβαλικές…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Θα πηγαίνατε για διακοπές στα Μάλια της Κρήτης; Θα πηγαίνατε για διακοπές στο Φαληράκι της Ρόδου; Θα πηγαίνατε για διακοπές στον Λαγανά της Ζακύνθου; Καταλάβατε. Άλλη μια τέτοια ταινία να δω και θα ζητήσω συγγνώμη από τον Αργύρη Παπαδημητρόπουλο!

Ηλίας Φραγκούλης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr

Smart Search Module