Μενού

ΕΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΑΥΡΙΟ - Ηλίας Φραγκούλης

1818 2

Σκηνοθέτης σε σοβαρή κρίση γάμου προσπαθεί να κουμαντάρει τα προβλήματα παραγωγής της ταινίας που γυρίζει, με θέμα τον αντίκτυπο που είχε στο Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα η εισβολή της ΕΣΣΔ στην Ουγγαρία το 1956.

Είχα ορκιστεί να μην ξαναδώ ταινία του Νάνι Μορέτι. Παραβίασα τον όρκο μου εξαιτίας του (εν μέρει κινηματογραφοφιλικού) θέματος του «Ένα Καινούργιο Αύριο». Γνωρίζετε τι παθαίνουν οι παραβάτες σ’ έναν κόσμο ηθικής, νόμου και τάξης, έτσι; Τιμωρούνται!

Στο πέρασμα του χρόνου, η φιλμογραφία του Μορέτι απέδειξε ότι επρόκειτο περί μίας «φούσκας» που ουδέποτε ανέβασε τον πήχη υψηλότερα από το «Αγαπημένο μου Ημερολόγιο» (1993). Θεωρώ, δε, σκανδαλώδη την βράβευσή του με Χρυσό Φοίνικα το 2001 (κλασική περίπτωση «επιταγής» σκηνοθέτη των Καννών που «έπρεπε» να εξαργυρωθεί…). Δεν ωρίμασε καν καλλιτεχνικά, ως κινηματογραφιστής βούλιαξε στη μετριότητα της αυταρέσκειας και της αυτοαναφορικότητάς του, και σήμερα επιστρέφει με τούτο το συνονθύλευμα σεναριακής ανοησίας και επανάληψης ιδεών, μοτίβων ή και ολόκληρων σεκάνς από προηγούμενα φιλμ του.

Η «τρικυμία» ξεκινά από την ταινία μέσα στην ταινία, ένα πρόσχημα που και νόημα δεν βγάζει και δραματουργικά αιωρείται… στο τίποτα. Το γιατί η «υποπλοκή» του φιλμ που γυρίζεται μπορεί να μπερδεύει το τσίρκο (τρίζουν τα κόκαλα του Φελίνι!) με τη δράση των Ιταλών κομμουνιστών του ’50 που συγκρούονται για τις πολιτικές γραμμές της ΕΣΣΔ σε σχέση με το υπόλοιπο ανατολικό block της περιόδου, είναι κάτι που μονάχα ο «auteur» κουβαλάει στο κεφάλι του και… σχεδόν δεν αφορά τη δομή του έργου (ή κι εμάς)! Είναι ακριβώς όπως σ’ εκείνη τη σεκάνς όπου οι δύο πρωταγωνιστές του πάνε να φιληθούν, πιστεύοντας ότι κατά βάθος η ιστορία αφορά σε μια αγάπη, και ο Μορέτι τους διακόπτει για να τους επαναφέρει στις δικές του… άγνωστες προθέσεις! Ουδείς γνωρίζει τι ακριβώς κάνει στο «Ένα Καινούργιο Αύριο» (δεν τολμώ καν ν’ αναφέρω τις ελάχιστες σκηνές του παραγωγού Ματιέ Αμαλρίκ, που θα μπορούσαν να «χαθούν» στο μοντάζ, αλλά υποθέτω πως μπήκανε μέσα και γαλλικά κεφάλαια…)!

Πέραν των γυρισμάτων που πραγματοποιεί ο φιλμικός σκηνοθέτης Μορέτι, η σύζυγός του τυγχάνει παραγωγός άλλης ταινίας (κάποια λαϊκή περιπέτεια βίας!) και βρίσκεται στα πρόθυρα του να ζητήσει διαζύγιο, πληροφορία που εκμυστηρεύεται στον ψυχαναλυτή της (δυο σκηνές χαμένου χρόνου), ενώ στο σπίτι με την κόρη τους τα πράγματα βαίνουν απλώς… μορετικά (ο μοναδικός «τσακωμός» οφείλεται στο γεγονός ότι τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας δεν αντέχουν να βλέπουν εθιμοτυπικά, μια φορά το χρόνο, τη «Lola» του Ζακ Ντεμί τρώγοντας παγωτό!).

Ακόμη κι αν θέλεις να παρακολουθήσεις το «Ένα Καινούργιο Αύριο» με μια δόση αφέλειας ή συμπάθειας (για το μακρινό παρελθόν του Μορέτι), είναι αδύνατον να μην αναστενάξεις «Έλεος!» με το copy / paste από προηγούμενες ταινίες του. Ναι, υπάρχουν στιγμές όπου οι ηθοποιοί τραγουδάνε το άσμα που ακούγεται σ’ ένα εν κινήσει αμάξι. Ναι, ο Μορέτι κλωτσάει ξανά μια μπάλα (χωρίς να κάνει κάποιο «μνημόσυνο» στην προκειμένη). Ναι, ο Μορέτι μας πρήζει ξανά τα συκώτια με τον διδακτισμό κατά της βίας στο σινεμά (του έχωνα εύκολα μπουνιά για το τότε του «Χένρι: Το Πορτρέτο ενός Δολοφόνου»), σεκάνς όπου μπορεί κανείς να κοιμηθεί άνετα (όπως συμβαίνει και με το συνεργείο του γυρίσματος…). Ναι, ο Μορέτι μπορεί ξανά ν’ αρχίσει να χορεύει στα καλά καθούμενα… γιατί έτσι! Και, ναι, ένας κριτικός κινηματογράφου έχει κάθε δικαίωμα ν’ ακυρώνει τέτοιες φιλμικές παπαριές, χωρίς καμία αιδώ ή (δήθεν) ευγένεια στο λεξιλόγιο. (Μπορούσα και χειρότερα. Ως γνωστόν.)

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Διεκδικεί επάξια μια θέση στις δέκα χειρότερες ταινίες τούτης της κινηματογραφικής σεζόν. Εάν είχατε αγαπήσει τον Νάνι Μορέτι με το «Αγαπημένο μου Ημερολόγιο», σεβαστείτε τον εαυτό σας κι εκείνη την υπέροχη ανάμνηση και… γυρίστε του την πλάτη σήμερα. Αύριο θα είναι αργά.

Ηλίας Φραγκούλης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα freecinema.gr

Smart Search Module