Στα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία της Ευρώπης, είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο το δικαίωμα της ίσης μεταχείρισης.
Μαθητές εύποροι, άποροι, αυτόχθονες, μετανάστες, όλοι με το γράμμα του νόμου είναι ίσοι.
Στην πραγματικότητα, οι διακρίσεις υφίστανται, όσο οι κατέχοντες θέση ευθύνης και εξουσία , εφαρμόζουν μια άκαμπτη στάση, η οποία δημιουργεί τις διακρίσεις.
Ο τουρκικής καταγωγής σκηνοθέτης – αλλά μεγαλωμένος στη Γερμανία- Ιλκέρ Τσατάκ, παρακολουθεί ασφυχτικά την Κάρλα, μια νεαρή καθηγήτρια σε γερμανικό γυμνάσιο, κατά τη διάρκεια διάφορων περίεργων συμβατών και κλοπών, που συμβαίνουν στην αίθουσα των καθηγητών. Οι υποψίες στρέφονται στην τουρκικής καταγωγής γραμματέα, η οποία έχει κι ένα γιο, ο οποίος είναι μαθητής του σχολείου. Η γραμματέας τίθεται σε αναστολή και ο γιος της αντιδρά, αρνούμενος την ενοχή της μητέρας του.
Η Κάρλα μαζί με τη διευθύντρια του σχολείου ετοιμάζονται να στείλουν το αγόρι, σε άλλο σχολείο. Ο Όσκαρ επιμένει για την αθωότητα της μητέρας του, μαζεύει ό,τι χρήματα έχει και τα δίνει στην Κάρλα, η οποία αρνείται να τα δεχτεί, εμμένοντας στη θέση της …κι ο Όσκαρ της ετοιμάζει την εκδίκησή του. Οι συμμαθητές του, θα πάρουν το μέρος του.
Η Κάρλα είναι ασυμβίβαστη, ακολουθεί πιστά τη δική της θέση.
Η σκηνοθετική ματιά, δεν την παρουσιάζει σκληρή, ούτε κακιά ούτε ρατσίστρια. Ακολουθεί το ορθό βάσει του δικού της ηθικού κώδικα , ένας κώδικας με παρωπίδες, που το μόνο που τη νοιάζει είναι το ποιος/ποια είναι ο κλέφτης. Δεν έχει προσωπική ζωή, κοιτάει τη ζωή κοντόφθαλμα.
Η ταινία είναι κάτι περισσότερο από ένα θρίλερ μυστηρίου κι εξερεύνησης του ένοχου.
O Ιλκέρ Τσατάκ στην ταινία δεν κρατάει ίσες αποστάσεις, αποκαλύπτει την ηθική αποσύνθεση, όταν το εκπαιδευτικό σύστημα αντί να ενσωματώνει στον πυρήνα του, όλα τα παιδιά, κάποια τα διώχνει, τα οδηγεί στο περιθώριο και στην παραβατικότητα. Χωρίς να το βροντοφωνάζει, η ταινία κρύβει έναν καλώς νοούμενο διδακτισμό και καταιγιστικό ρυθμό.
Ιάκωβος Γωγάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα screeneye.gr