Σημαντική όμως είναι και η δεύτερη νέα ταινία της εβδομάδας, γυρισμένη από τον Γερμανό, τουρκικής καταγωγής Ιλκερ Τσάτακ ο οποίος εξιστορεί την περίπτωση μιας νέας δασκάλας (Λεόνι Μπένες) η οποία έχοντας αναλάβει τα πρώτα καθήκοντά της σε ένα σχολείο, θα βρεθεί μέσα σε έναν κυριολεκτικό κυκεώνα. Μια κλοπή μέσα στην τάξη της θα την φέρει σε αντιπαράθεση με το παιδί (Λέοναρντ Στέτνιs) που όλα δείχνουν ότι είναι ένοχο.
Όμως το πρόβλημα όχι απλώς δεν μπορεί να λυθεί αλλά αντιθέτως, μοιάζει να είναι πραγματικά άλυτο, με την δασκάλα να φτάνει σε αδιέξοδο λειτουργώντας ως ερασιτέχνιδα ντετέκτιβ, προσπαθώντας, με έναν εμμονικό τρόπο να βρεθεί μπροστά στην αλήθεια. Ο Τσάτακ δουλεύει με θαυμαστό τρόπο το δύσκολο θέμα του, χωρίς σταματημό, χωρίς διαλείμματα, διαρκώς στην ένταση, με την ατμόσφαιρα διαρκώς ηλεκτρισμένη.
Στο τραπέζι πέφτουν όλα τα παράπλευρα ζητήματα που μπορεί κανείς να σκεφτεί • οι αντιδράσεις των άλλων καθηγητών (ατελείωτες συσκέψεις που δεν οδηγούν πουθενά), οι διαμαρτυρίες των γονέων, ο υπό συζήτηση τρόπος διαχείρισης του ζητήματος από την δασκάλα, οι παρεξηγήσεις και πάνω από όλα, το τι εισπράττουν από όλα αυτά τα ίδια τα παιδιά όχι μόνο στην τάξη της αλλά σε όλο το σχολείο.
Ο φακός της διευθύντριας φωτογραφίας Τζουντιθ Κάουφμαν δεν σταματά ποτέ να κινείται, η εκφραστικότητα της Μπένες συγκλονίζει (νοιώθεις ότι παίζει λαχανιασμένη σε όλη την ταινία) και η δουλειά που ο Τσάτακ έχει κάνει με τους μαθητές είναι υποδειγματική. Ολη η ταινία είναι γυρισμένη μέσα στους σχολικούς χώρους και κάθε χώρος αξιοποιείται δημιουργικά για το καλό ενός θαυμαστού συνόλου που ευτυχώς δεν φέρει την μάστιγα ούτε της πολιτικής ορθότητας αλλά ούτε και της ηθικολογίας.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr