Στη δεκαετία του ’20, οι κατά συρροήν φόνοι μελών της φυλής Οσέιτζ στην Οκλαχόμα, συνδέονται με μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας. Τα κοιτάσματα πετρελαίων των Ινδιάνων αλλά και η παράξενη κληροδότησή τους σε καυκάσιους αμερικανούς θα γίνουν αντικείμενο έρευνας του προσφάτως σχηματισμένου FBI. Οι πράξεις και τα αποτελέσματα αυτών, απασχολούν τον Μάρτιν Σκορσέζε στην 26η ταινία του.
Λεονάρντο ντι Κάπριο και Ρόμπερτ ντε Νίρο ενώνουν τις δυνάμεις τους στους «Δολοφόνους του Ανθισμένου Φεγγαριού», [αν και την παράσταση κλέβει η Λίλι Γκλάντστοουν]. Ο Σκορσέζε, με διπλό ρόλο, παραδίδει μαθήματα σύγχρονης Αμερικανικής Ιστορίας. Επαναπροσδιορίζει με ευκολία τις αρχές των «καλών παιδιών», αφήνοντας γυμνά τα «κακά παιδιά» της ιστορίας. Παίρνει την ευθύνη και κάνει την πιο αντι-αμερικανική ταινία της καριέρας του, κατανοώντας το πνεύμα των κεντρικών του ηρώων και αφήνοντας τους να εκτεθούν αδυσώπητα. Από επιλογής, αντί να μονοπωλούν οι φόνοι (και το μυστήριο αυτών) στο Όσειτζ, το κοινό ταυτίζεται με τους δολοφόνους και αναγκάζεται να ενστερνιστεί [έστω κατά τη διάρκεια της ταινίας] μέρος της φιλοσοφίας τους, για να κατανοήσει τα κίνητρα των πράξεων τους.
Από την 32η βαθμίδα μασόνων, ο Γουίλιαμ (ντε Νίρο), προύχοντας της περιοχής που βρίσκεται πίσω από τις περισσότερες δολοφονίες ινδιάνων, κινεί τα νήματα της κοινωνίας εξαγοράζοντας την αποδοχή και τον σεβασμό όλων, ανεξαρτήτως φυλής. Ο ανιψιός του Έρνεστ (Ντι Κάπριο – πόσο ειρωνικό όνομα), περισσότερο αφελής, σε όλη την ταινία παλεύει για να μεταμορφωθεί από Μαρλομπράντια μαριονέτα του Γουίλιαμ (με όρους «Νονού»), στον πατέρα και οικογενειάρχη που έχει ως ιδανικό. Καθοδηγούμενος από ένα αίσθημα ακατέργαστης αγάπης για τη γυναίκα του Μόλυ (Lily Gladstone), μπολιασμένης από τη σαπίλα της ιμπεριαλιστικής νοοτροπίας που του επιβάλλει ο θείος του, παλεύει να βρει τη θέση του στον νέο κόσμο. Εκεί, η γυναίκα του που του χάρισε δύο παιδιά σαν την έκλειψη (το ένα λευκό, το άλλο σκουρόχρωμο), εκπροσώπους που πρέπει να υπάρχουν στον νέο κόσμο, θα του υπενθυμίζει μέσα από σύμβολα, οράματα αλλά και καθημερινές πράξεις, πως η φιλοσοφία των Ινδιάνων είναι περισσότερο ηθική από όλα όσα πρεσβεύουν οι καταπατητές της γης τους.
Όλες οι απαντήσεις δίνονται στο τέλος με άξονα τη συμπαντική δικαιοσύνη. Παρ’ όλα αυτά, είναι ένα πονεμένο αντί για το καθιερωμένο ευτυχισμένο τέλος. Αυτά τα καταφέρνει με πηγαία μαεστρία ο Σκορσέζε, στην καλύτερη ταινία του των τελευταίων ετών. Μην ακούτε λοιπόν τις πρώτες -κακιασμένες- κριτικές από το Φεστιβάλ Καννών· η ταινία, παρ’ όλη την υπερμεγέθη διάρκεια της, βλέπεται αβίαστα, κυλά σαν νερό και σε προβληματίζει για τα αποτελέσματα των τότε πράξεων στο σήμερα.
-Πως ονομάζεται το όμορφο χρώμα του δέρματός σου;
-Δεν έχει όνομα. Είναι απλά το δικό μου.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr