Η ευαισθησία και οι χαμηλοί τόνοι είναι προτερήματα της ταινίας της Σελίν Σονγκ, μια από τις εκπλήξεις του φεστιβάλ του Σάντανς που αργότερα έκανε την πανευρωπαϊκή πρεμιέρα της στο φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου όπου επίσης άρεσε χωρίς να βραβευτεί. Σε απαλούς, σχεδόν χαλαρούς τόνους και χωρίς τίποτα το κραυγαλέο ή εκκωφαντικό, η Σονγκ αφηγείται την «δική» της ιστορία, δηλαδή μιας Κορεάτισσας (Γκρέτα Λι) που μετανάστευσε στην Αμερική όταν ήταν έφηβη αφήνοντας πίσω τον άνθρωπο που αγαπούσε. Στον παρόντα χρόνο, έχοντας επιστρέψει και πάλι στον τόπο της, 20 χρόνια αργότερα, θα τον ξανασυναντήσει (Τέο Γιου). «Όταν αφήνεις κάτι πίσω, κάτι κερδίζεις» ακούμε στην ταινία, όμως πόση αλήθεια κρύβεται σε αυτό αναρωτιόμαστε;
Η προσπάθεια της κοπέλας να ισορροπήσει μέσα της, ανάμεσα στη νοσταλγία και την πραγματικότητα (θέλει πραγματικά να αφοσιωθεί στην δουλειά της στη Νέα Υόρκη), είναι ο παλμός της ταινίας, ενώ την ίδια ώρα η ύπαρξη ενός ακόμα προσώπου, του νυν συντρόφου της (Τζον Μανγκάρο) ο οποίος επίσης την αγαπά, μπερδεύει περισσότερο την κατάσταση. Η σκηνοθέτρια όμως την ελέγχει άψογα και με ενάρετες προθέσεις, με πολύ διάλογο, πολύ χιούμορ και κυρίως με πολλή αγάπη για όλους τους ήρωές της που θυμίζουν πρόσωπα βγαλμένα από ταινία του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ. Αυτή ακριβώς η αγάπη πάντως, είναι που σε κερδίζει.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr