Αμήχανη προσπάθεια σύνθεσης παλαιότερου και καινούριου υλικού από τη σκηνοθέτη που έχει χαρίσει στο παρελθόν αρκετά ενδιαφέρουσες δουλειές εστιασμένες σε θέματα και συνήθειες της ευρύτερης περιοχής.
Κακογυρισμένα πλάνα αρχείου και συνεντεύξεις, με μεγάλης διάρκειας υλικό εγγραφής από βιντεοεπικοινωνίες, συγκρούονται αισθητικά και ρυθμικά με το νεότερο (και φανερά πιο προσεγμένο σε ποιότητα και ουσία) υλικό, με τη δημιουργό να ξεχνάει συχνά, ή ακόμα καλύτερα, να ψάχνει το θέμα της στα συντρίμμια μιας παλαιότερης ιδέας που οι εξελίξεις της έδωσαν άλλη πορεία. Επίσης, η on camera παρουσία της, σε αντίθεση με παλαιότερες δουλειές της, δεν είναι αναγκαία, και -άθελα της φαντάζομαι- υποβιβάζει τον πραγματικό πρωταγωνιστή, τον μαθητή της Καρίμ Ασίρ, που ως σύγχρονος Τσάρλι Τσάπλιν σχολιάζει τα κακώς κείμενα της ζωής στη χώρα του. Η διάρκεια της ιστορίας (90 λεπτά) ξεχειλώνει τα ουσιαστικά στοιχεία της ιστορίας, δηλαδή τον αγώνα ενός καλλιτέχνη να ξεφύγει από τη χώρα όπου οι Ταλιμπάν καταδικάζουν με πρωτόγονους όρους κάθε καλλιτεχνική ελευθερία.
Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα ertnews.gr