Έχει μέχρι και πολύ συγκινητικές στιγμές το φιλμ της Lisa Azuelos, αλλά και μια έντονη τάση ωραιοποίησης όλων των πτυχών της πραγματικής ζωής, και αυτό το γεγονός αποστασιοποιεί σ’ έναν βαθμό από το δράμα που εκτυλίσσεται επί της οθόνης. Είναι και κάποιες άλλες πινελιές που θα έπρεπε να δουλευτούν καλύτερα για να έχει το όποιο δάκρυ μεγαλύτερο αντίκτυπο (ο επίλογος για παράδειγμα φαντάζει εξαιρετικά σύντομος και βιαστικός σε αναλογία με το πόσο έχει ζητήσει η Azuelos προηγουμένως να επενδύσει κανείς σε αυτό που αναπτύσσει σεναριακά). Αν και το σύνολο γέρνει πιο πολύ προς μια χολιγουντιανή πλευρά (αυτό γίνεται πιο έντονο όταν «πρέπει» να λυθούν κάποια σεναριακά εμπόδια για να τηρηθεί μια πολύ συγκεκριμένη συνταγή), προς τιμήν του, περιλαμβάνει και συναισθήματα πιο περίπλοκα από αυτά που θα είχε ένα επιδερμικό δείγμα της εν λόγω σχολής, ειδικά όσον αφορά κάποιες πλευρές της σχέσης της πρωταγωνίστριας με τη μητέρα της.
Γενικά, και για τον θεατή που μπαίνει στην αίθουσα χωρίς να ξέρει τι ακριβώς να περιμένει, γίνεται γρήγορα σαφές από διάφορα μεμονωμένα στοιχεία (σποραδικό χιούμορ, ενδυναμωτική μουσική, τουριστικού τύπου έμφαση σε κάποιες ωραίες τοποθεσίες) ότι στα επόμενα λεπτά θα «ξεδιπλωθεί» μια ταινία περισσότερο καθησυχαστική κι ενθαρρυντική παρά δακρύβρεχτη με έναν συναισθηματικά συντριπτικό τρόπο. Κάτι που μόνο κακό δεν είναι, αρκεί να μη «γυαλίζονταν» κάποιες λεπτομέρειες τόσο πολύ ώστε να προκύψει ένα όσο το δυνατόν πιο ασφαλές για ένα ευρύ κοινό προϊόν.
Αξιοσημείωτα όμορφες κάποιες νότες που τοποθετούν τη γονεϊκή αγάπη ιεραρχικά σε επίπεδο αξιών πιο πάνω από κοινωνικές συμβάσεις (τον σεβασμό στον εργοδότη, στην κρατική μηχανή, τους τύπους στην καθημερινή συμπεριφορά). Από την άλλη, είναι ένα ευρύτερο παράπονο ότι η δραμεντί σαν είδος φλερτάρει τόσο συχνά με αυτό που παρατηρείται κι εδώ, δηλαδή με ένα πλήθος δευτερευόντων χαρακτήρων που κινούνται στα περιθώρια του στερεότυπου (η ελαφρώς «τρελιάρα» μαμά της ηρωίδας, ο σπασίκλας αλλά καλοπροαίρετος οικογενειακός φίλος).
Η Alexandra Lamy καταφέρνει να είναι ευαίσθητη και τρυφερή χωρίς να φαίνεται ότι το εκβιάζει σε κανένα λεπτό της παρουσίας της μπροστά από τον φακό. Εκπέμπει τη μητρική στοργή με μεστότητα, δίχως υπερβολές, με τα ξεσπάσματά της να είναι ρεαλιστικά γιατί πατάνε πάνω σε μια προσγειωμένη αντιμετώπιση της στιγμής, όντας έντονα λόγω πολύ ειδικής συνθήκης όχι όμως αβανταδόρικα ακραία. Έχουν ενδιαφέρον και οι φάσεις όπου ξεφεύγει από τη γονεϊκή ιδιότητα και φανερώνεται κι ένα γενικότερο ψυχογράφημα, μια σταδιακή εξέλιξη που αποτυπώνεται με ένα «άνοιγμα» στους μανιερισμούς, καθιστώντας το ερμηνευτικό πορτρέτο πολυδιάστατο.
Το «Βιβλίο των Θαυμάτων» είναι κατά βάση ένα λαϊκό φιλμ, και δεν το κρύβει πουθενά. Κάτω από αυτό το πρίσμα μπορεί και να είναι λίγο άδικη μια κριτική που να εστιάζει στους περιορισμούς που βάζει η Azuelos στον εαυτό της προκειμένου να διαθέτει αυτήν την ιδιότητα η δημιουργία της. Βέβαια είναι αλήθεια πως και τα δώρα που δίνει στον μέσο θεατή που θα την επιλέξει θα μπορούσαν να είναι και πιο πλουσιοπάροχα. Πάντως αυτό που προκύπτει στέκει παραπάνω από αξιοπρεπώς και πετυχαίνει τους βασικούς στόχους ενός mainstream οικογενειακού δράματος. Και κάπου στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ίσως να ψάχνονται ήδη με την ιδέα ενός πιθανού ριμέικ…
Πάρις Μνηματίδης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα filmy.gr