Μενού

BARBIE - Τάσος Ντερτιλής

1824 1

ΣΥΝΟΨΗ: Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας ονειρεμένος κόσμος γεμάτος πανέμορφες κούκλες που είχε σχεδιάσει μια πολυεθνική εταιρεία παιχνιδιών η Mattel. Αρχηγός σε όλες αυτές τις κούκλες ήταν η original Barbie, λεπτή, ξανθιά, πανέξυπνη και με λαμπερό χαμόγελο. Στον υπέροχο κόσμο τους είχαν και μερικούς Ken, αγόρια όμορφα και μυώδη, διάφορων εθνοτήτων, που τους χρησιμοποιούσαν για να τονώσουν τη θαυμαστή θηλυκότητά τους. Μέχρι που η ξανθιά και ανέμελη Barbie παθαίνει υπαρξιακό πατατράκ και ανοίγει τον ασκό του Αιόλου που τους παίρνει και τους σηκώνει και τους στέλνει στον πραγματικό κόσμο. Εκεί, στο Λος Άντζελες όπου κυριαρχούν τα αγόρια, η Barbie (και ο Ken που πήγε μαζί της ως λαθρεπιβάτης) παθαίνουν το απόλυτο πολιτιστικό σοκ. Το ίδιο όμως και οι κατασκευαστές τους, οι executives της Mattel που ψάχνουν να βρουν τι πήγε στραβά και χάλασε η συνταγή.

Πανέξυπνη και δυνάμει ανατρεπτική η ιδέα μιας Barbie με υπαρξιακές ανησυχίες, θαυμάσια ιδέα η σύγκρουση φαντασιακού με πραγματικό και η ανάδειξη διαφορών και ομοιοτήτων μιας ουτοπικής κουκλίστικης μητριαρχίας με ένα σχεδόν σουρεαλιστικό πατριαρχικό μοντέλο κοινωνίας, εκπληκτική η εκτέλεση της ιδέας σε επίπεδο καλλιτεχνικής διεύθυνσης και τεχνικών επιτευγμάτων αλλά…

Η ταινία ξεκινά με μια μάλλον πολυχρησιμοποιημένη αναφορά στην εισαγωγή του 2001 του Κούμπρικ, καθώς μια ομάδα από κοριτσάκια κάνει κομμάτια τα κουκλάκια της όταν εμφανίζεται σαν θεόρατος οβελίσκος η απόλυτη κούκλα Barbie. Ωραία ωστόσο η μεταφορά, σαν αποκάλυψη μιας νέας μητριαρχικής θρησκείας όπου οι αρσενικοί μέλλουν να είναι το background. Από κει και πέρα όμως, το σενάριο της Greta Gerwig και του Noah Baumbach αρχίζει να φλυαρεί ασταμάτητα, μετατρέποντας μια ανάλαφρη κοινωνική σάτιρα σε πανεπιστημιακή διάλεξη περί πατριαρχίας, καπιταλισμού και μεταφεμινιστικών ανατροπών. Με τη βοήθεια ενός ανελέητου Marketing εδώ και πολύ καιρό, η Barbie έμελλε να δημιουργήσει ένα πολιτιστικό και κοινωνικό φαινόμενο και να αποτελέσει τη Νο.1 εμπορική επιτυχία του 2023 (ήδη μετρά πάνω από 1 δις δολάρια εισπράξεις) ωστόσο απέχει πολύ από το να γίνει ένα Oz για τον 21ο αιώνα, παρά τα αριστουργηματικά σκηνικά από την με έξι οσκαρικές υποψηφιότητες σχεδιάστρια παραγωγής, Sara Greenwood. Τα gags πέφτουν ηρωικά στο πεδίο ενός διδακτισμού και το αξιόλογο καστ εμφανίζεται συχνά απελπισμένο και ξεκρέμαστο εκεί που οι θεατές θα έπρεπε να πέφτουν κάτω από τα γέλια. Όσο για τις περισπούδαστες αναλύσεις περί κριτικής του καπιταλισμού, σοβαρά τώρα; Μια ταινία για μια κούκλα-κοινωνικό φετίχ με συμπαραγωγό την ίδια την εταιρεία που την κατασκεύασε θα κουνήσει τη βάρκα του συστήματος! Το άλλο με τον Τοτό;

Μέσα από όλο αυτό τον πολύχρωμα άχρωμο ορυμαγδό ξεχωρίζει φυσικά η Margot Robbie. Αν δεν υπήρχε Barbie θα έπρεπε να την εφεύρουν για να την ερμηνεύσει η όλο και καλύτερη όσο περνά ο καιρός Αυστραλή σταρ. Ίσως είναι και ο βασικός λόγος για να δει κανείς αυτή την ταινία. ‘Αντε και το γοητευτικό χαμόγελο του Ryan Gosling.

Ραντεβού πλέον στις οσκαρικές υποψηφιότητες που είναι βέβαιο ότι θα πέσουν βροχή. 

Τάσος Ντερτιλής
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα grandmagazine.gr

Smart Search Module