Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που παίχτηκε στις ελληνικές αίθουσες η ταινία της Αλίς Γουινκούρ «Παρίσι ξανά», στην οποία η Βιρζινί Εφιρά υποδύθηκε μια γυναίκα που επιβίωσε των τρομοκρατικών επιθέσεων του Μπατακλάν που συγκλόνισαν το Παρίσι το 2015. Αν όμως εκείνη η ταινία ήταν το ψυχολογικό πορτρέτο ενός από τα θύματα, ο «Νοέμβρης» κινείται σε ένα εντελώς διαφορετικό πεδίο.
Τα θύματα απουσιάζουν πλήρως την ώρα που με έναν δαιδαλώδη τρόπο, χωρίς ανάσα και με άψογη χρήση του μοντάζ, ο σκηνοθέτης Σεντρίκ Χιμενέζ επιστρέφει στις μέρες που ακολούθησαν τις τραγωδίες και εξετάζει τις δραστηριότητες της αντιτρομοκρατικής ομάδας του Παρισιού που προσπάθησαν, με κάθε τρόπο, να βρεθούν στα ίχνη των δραστών. Ο Χιμένεζ λειτούργησε κυρίως ως ρεπόρτερ. Δεν θέλησε να αφήσει κατά μέρος καμία λεπτομέρεια και αυτό ήταν ένα ρίσκο διότι το φιλμ, ενίοτε «χάνεται» μέσα στον ίδιο τον κόσμο που πλάθει. Είναι πολύ φορτωμένο αλλά συγχρόνως πολύ συνεπές σε αυτό που θέλει να γίνει: μια ντοκιμαντερίστικη μυθοπλασία ειπωμένη με τόση ένταση που κατά κάποιο τρόπο σε κάνει να νιώθεις στο πετσί σου τον τεράστιο κόπο που κατέβαλαν και την αφόρητη πίεση που ένιωσαν οι αστυνομικοί που χειρίστηκαν την υπόθεση. Να σημειωθεί ότι ο Χιμένεζ είχε μάλιστα στενή συνεργασία με την αντιτρομοκρατική υπηρεσία που θεωρείται η ελίτ της αστυνομίας του Παρισιού και του παραχώρησε όλους τους φακέλους της υπόθεσης. Κάποιοι πραγματικοί αστυνομικοί παίζουν στην ταινία, όπου ηγετική μορφή είναι ο Ζαν Ντιζαρντέν, άψογος στον ρόλο του αγέλαστου εργασιομανους που έχει την ευθύνη της επιχείρησης.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr