Η Ρασέλ είναι 40 χρονών χωρίς παιδιά. Είναι ωστόσο ικανοποιημένη με τη ζωή της– μαθαίνει να παίζει μουσική, διδάσκει στο Λύκειο, έχει φίλους, έχει κοινωνική ζωή και έναν κύκλο γνωστών. Όταν ερωτευτεί τον Αλί, θα λατρέψει και την μικρή του κόρη, Λέιλα. Οι δυο τους θα δεθούν πολύ. Η Λέιλα θα τη δει σαν μητέρα, η Ρασέλ θα τη δει σαν δική της κόρη. Όμως αυτό ο δεσμός πάντα ήταν στημένος πάνω σε κινούμενη άμμο.
Η Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι (“Πλανητάριο” με τη Νάταλι Πόρτμαν) κάνει την έκπληξη με μια ταινία που στην επιφάνεια και στην περιγραφή μοιάζει κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο. Σε χέρια όμως ικανά, ένα δράμα απλής, συμβατικής καθημερινότητας αναδεικνύεται ως ένα φροντισμένο, μεστό, περίτεχνα μονταρισμένο και παιγμένο κοινωνικό φιλμ σπουδαίας ανθρωπιάς και οικουμενικής απλότητας. Η Ζλοτόφσκι αποφεύγει τις στημένες μελοδραματικές εξάρσεις ακολουθώντας με ένα βλέμμα σαν απαλό άγγιγμα, μια συρραφή από καθημερινές στιγμές που διαθέτουν όλες κάτι το βαθιά αναγνωρίσιμο, και όλες μαζί συνθέτουν ένα συναισθηματικό, αναγνωρίσιμο, συγκινητικό κομμάτι ανθρώπινου δράματος βγαλμένο από τη ζωή.
Στο κέντρο του, μια Βιρζινί Εφιρά ("Benedetta", "Περιμένοντας τον Μποτζάνγκλς") σε σπουδαία ερμηνευτική στιγμή. Παίζει με μια απλότητα που κάθε ηθοποιός θα έπρεπε να ζηλεύει, κάνοντάς σε να ξεχάσεις πως βλέπεις άνθρωπο να υποδύεται κάτι πλαστό. Απαλλαγμένη από μανερισμούς και φορτωμένες στιγμές, η ερμηνεία της είναι ο θρίαμβος του νατουραλισμού– όπως τελικά κι η ίδια η ταινία. Σε μια εντυπωσιακή σεζόν για γαλλικά δραματικά φιλμ που μοιάζουν απολύτως συνηθισμένα αλλά το καθένα με διαφορετικό τρόπο, φυλάνε μέσα τους κάτι το μοναδικό. (“Ένα Όμορφο Πρωινό”, “Το Χρονικό Ενός Εφήμερου Έρωτα”)
Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα news247.gr