ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ (Επαν.) - Αλέξης Δερμετζόγλου

Η φαντασίωση, που γίνεται σινεμά, το όνειρο που γίνεται η πραγματικότητα, που αντιμετωπίζεται ως όνειρο, η καθημερινή σκηνοθεσία των όσων βλέπουμε, επιθυμούμε ή μισούμε, όλα αυτά κάνουν μια «ξεχωριστή» ταινία.

Νοηματοδούμε αυτό που βλέπουμε αυθαίρετα, παραβιάζουμε καθημερινά την «αλήθεια», παρέχουμε με εικόνες το μίσος και την αγάπη που διαθέτουμε. Υπάρχουμε σε συνεχή παρερμηνεία και σύγχιση. Αναπνέουμε, άρα αυθαιρετούμε, ζούμε, άρα παραχαράσουμε  φανερώνοντας τα όριά μας. Δηλώνουμε ότι αγαπάμε το σινεμά, αλλά το «σημαίνουμε» βιαστικά, βίαια, υποκειμενικά.

Όλα αυτά κάνουν έναν χαρακτήρα. Κυκλοφορώ, άρα είμαι αναξιόπιστος με μόνη λύση την σιωπή και την παρατήρηση. Όταν θα φθάσει η ώρα  της ωριμότητας, τότε οι εικόνες θα συναρμολογηθούν σωστά. Ο κόσμος και το φαίνεσθαι ΔΕΝ μπορεί επ΄ ουδενί  να είναι η άποψή μας, γιατί τότε είμαστε συνεχώς σε σύγχιση. Το σύμπαν απαιτεί την εξήγησή του, όχι την βολική σκηνοθεσία του.

«Η ξεχωριστή συμμορία» είναι τα άπαντα του Γκοντάρ για το σινεμά, το λάθος βλέμμα, την α-διακρισία, την παρερμηνεία, την άχαρη ζωή των αστών, την έλλειψη γνώσης και πείρας.

Ποτέ άλλοτε ένα τόσο φραμπαλατζίδικο φιλμ δεν υπήρξε τόσο σκληρό. Γιατί ζείτε μας ρωτάει; Μήπως για να λερώσετε το σύμπαν με το βλέμμα μας; Αμείλικτος ο ΜΕΓΑΣ Γκοντάρ. Πόσο φοβήθηκα βλέποντας το φιλμ!

Αλέξης Δερμετζόγλου
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα kemes.wordpress