Η ιστορία της ευνοούμενης του Λουδοβίκου του 15ου, που από τη φτώχεια βρίσκεται ξαφνικά στο παλάτι για χρόνια, πριν ο θάνατός του την στείλει πίσω από εκεί που ήρθε, όσο κι αν στη συνείδηση του λαού θα παρέμενε ακόμα κομμάτι της αριστοκρατίας. Θα μπορούσε να αποτελεί μια πλούσια ιστορία σε άλλα χέρια, όμως η –σκηνοθέτης και πρωταγωνίστρια– Μαϊγουέν δεν έχει καμία διάθεση να διευρύνει το βλέμμα της, να διαπιστώσει οτιδήποτε πολιτικό (η επανάσταση απλώς συμβαίνει στις κάρτες τέλους), οτιδήποτε κοινωνικό, ή –θεός φυλάξει!– οτιδήποτε φεμινιστικό, με την Ζαν να παραμένει απλώς μια παρουσία δίχως λόγο σε οτιδήποτε ή οποιαδήποτε στόχευση.
Σε μια ιστορία που παρουσιάζεται δίχως κάποια ουσιαστική οπτική επί των πραγμάτων και που ποτέ δεν ξεπερνάει το συμβατικό μελόδραμα, με την Μαϊγουέν-ως-Ζαν να γεμίζει κάθε πλάνο είτε ως πλάσμα που εντυπωσιάζει είτε ως πλάσμα που κατάφωρα αδικείται (χωρίς αυτό που ποτέ να εξερευνάται ή αποκτά διακυμάνσεις– το χειρότερο επεισόδιο του “Gossip Girl” έχει περισσότερες αφηγηματικές ανησυχίες από αυτή την ταινία), ο Τζόνι Ντεπ περιφέρεται άνευρα στο παλάτι ως βασιλιάς Λουδοβίκος ο 15ος. Λέγοντας λιγοστές λέξεις σε όλη την ταινία, διαθέτοντας μια σοκαριστικά ανύπαρκτη χημεία με την Μαϊγουέν και έχοντας έναν εν τέλει υποστηρικτικό ρόλο τον οποίο υπηρετεί με την όρεξη υπαλλήλου σε απλήρωτες υπερωρίες.