Η γαλλική κομεντί του Λουί Γκαρέλ «Τα πάνω κάτω» είναι μια ταινία βυθισμένη μέσα στο νευρωτικό χιούμορ που νιώθεις ότι ποτέ δεν απελευθερώνεται με χαλαρότητα, παρότι η ταινία αφήνει αυτή την αίσθηση ακόμα και όταν «σκληραίνει» αλλάζοντας ύφος προς την περιπέτεια. Το στόρι πάντως, κινεί κάπως το ενδιαφέρον, με τον ίδιο τον Γκαρέλ στον ρόλο του συγκρατημένου και συγκρατημένου γιού μιας «τρελαμένης» γυναίκας (Ανούκ Γκρινμπεργκ) η οποία σκοπεύει να παντρευτεί έναν κατάδικο μετά την αποφυλάκισή του (Ροσντί Ζεμ).
Ο Γκαρέλ προσπαθεί να κάνει ένα ισορροπημένο μοίρασμα διαχωρίζοντας το κομμάτι της σχέσης του γιου με την μητέρα του (και την προσπάθειά του να τον αποτρέψει με την βοήθεια μιας φίλης του – Νοεμί Μερλάν) από το κομμάτι της αποφυλάκισης του μελλοντικού πατριού και τα μυστηριώδη σχέδιά του. Κατά κάποιο τρόπο βλέπεις δυο ταινίες στο «πακέτο» της μίας με το σύνολο να σε αφήνει κάπως, σε εκκρεμότητα (να σημειωθεί ότι η ταινία διακρίθηκε στα φετινά βραβεία Σεζάρ κερδίζοντας στις κατηγορίες πρωτότυπου σεναρίου και Β’ γυναικείου ρόλου – Μερλάν).
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr