Μέχρι ενός σημείου αυτό το ισπανικό roadmovieέχει κάποιο γούστο, κυρίως στο πως ο σκηνοθέτης Αλεξ Ντε λα Ιγκλέσια (Το μπαρ) σκιαγραφεί τους τέσσερις επιβάτες ενός «carpooiling» (μια εφαρμογή που σου επιτρέπει να μετακινείσαι με το ίδιο αυτοκίνητο μοιραζόμενος τα έξοδα με άλλους επιβάτες). Υπάρχει ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου, ένας γκρινιάρης πενηντάρης σε κρίση (Αλμπέρτο Σαν Χουάν), υπάρχει μια όμορφη γυναίκα την οποία φλερτάρει (η Μπλάνκα Σουάρεζ της γνωστής ισπανικής σειράς πλατφόρμας «Οι τηλεφωνήτριες»), υπάρχει ένας αλλόκοτος τύπος που αυτοπαρουσιάζεται ως «βασιλιάς των ιδεών» (Ερνέστο Αλτέριο) και ο τέταρτος επιβάτης, ένας «ξεκάρφωτος» γκόμενος (Ρουμπέν Κορτάδα) τον οποίο η κοπέλα δείχνει να γουστάρει προκαλώντας ζήλια στον οδηγό.
Και βέβαια υπάρχει και ο δρόμος πάνω στον οποίο ο Ντε Λα Ιγκλέσια θα πρέπει να βρει τρόπους για να δημιουργήσει έδαφος προκειμένου το ενδιαφέρον μας να παραμείνει ζωντανό. Κάτι που γίνεται μεν αλλά μέχρι την μία περίπου ώρα, πριν δηλαδή η ταινία μείνει στ’ αλήθεια από βενζίνη και αρχίσει να παρουσιάζει σημάδια κόπωσης καταφεύγοντας σε σκηνές που έχουν αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια προκειμένου να προκαλέσουν γέλιο όπως για παράδειγμα αυτή στο βενζινάδικο. Σε γενικές γραμμές πάντως η ταινία είναι ευχάριστη, έχει πράγματα να πει (ανθρωπιά μπορεί ακόμα να βρεθεί ακόμα και ανάμεσα σε άγνωστους) και προσφέρεται άνετα για ένα χαλαρωτικό δίωρο χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι αν δεν την δεις έχεις χάσει κάτι.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα tovima.gr